Kolekcja sztuki Marii i Marka Pileckich składa się z malarstwa, grafiki, rzeźby i innych gatunków sztuk plastycznych. Zbiór w większości stanowi stylistyczną całość, mimo że znajdują się w nim prace ponad stu trzydziestu artystów. W jej tworzeniu widać ogromne przeżycia duchowe i więzi emocjonalne z każdym dziełem, będącym w jej składzie. Kolekcja Marii i Marka Pileckich ma bardzo poważny atut, ponieważ budowana jest na emocjach i to właśnie emocje są jej swoistym kręgosłupem i spoiwem.
Dr Małgorzata Bojarska-Waszczuk napisała o niej tak:
„Tworzona przez lata kolekcja Marii i Marka Pileckich, zawierająca dzieła wielu znanych artystów, w tym prace artystów zaprzyjaźnionych z autorami kolekcji, zmieniała się z biegiem czasu tak, jak jej twórcy. Budowanie kolekcji to długotrwały proces, proces polegający na eliminowaniu, świadomym wyborze, poszerzaniu wiedzy, zdobywaniu doświadczeń, uważnej obserwacji. Zbiór ten także z czasem ewaluował, dojrzewał, by teraz można było w nim wyodrębnić cztery największe, znaczące fascynacje jego autorów. Trzon kolekcji stanowi obecnie twórczość Jana Lebensteina, Andrzeja Wróblewskiego, Franciszka Starowieyskiego i Henryka Cześnika. Cztery wielkie osobowości, różne epoki, odrębna poetyka, inny język wizualny i świat przedstawiony, wspólna jedynie siła ekspresji i moc zamknięta w ich dziełach, każda wypływająca z innego silnego źródła”.
Wernisaż wystawy „Kolory życia” odbędzie się 13 czerwca o godzinie 18 w Galerii Sztuki Współczesnej Winda. Na ekspozycji będzie można zobaczyć dzieła Kiejstuta Bereźnickiego, Henryka Cześnika, Edwarda Dwurnika, Jana Lebensteina, Tadeusza Pfeiffera, Ewy Skaper, Franciszka Starowieyskiego, Zbigniewa Urbalewicza oraz Andrzej Wróblewskiego. Wystawę będzie można oglądać do 27 lipca.
O twórcach:
Kiejstut Bereźnicki – urodzony w Poznaniu, mieszkający i tworzący w Gdyni wybitny artysta, który wypracował indywidualną, własną, trwałą formułę malarstwa. Wierny swoim zainteresowaniom martwą naturą przedstawianą w charakterystyczny sposób.
Henryk Cześnik – Sopocianin, profesor zwyczajny ASP w Gdańsku. Jego malarstwo wychodzi bezpośrednio z ducha rysunku, a kreska jest nośnikiem treści. W swojej sztuce opowiada się całkowicie po stronie znaczeń, narracji i historii, tła i podpisy jego dzieł to swoiste opowieści. Mistrz malarstwa i rysunku.
Edward Dwurnik – prowokator i ironiczny komentator rzeczywistości. Ulubieniec mediów, był jednym z najbardziej charakterystycznych polskich malarzy. Budował kompozycje wieloelementowe, tworząc niezwykle interesujące związki między przedmiotami obrazu. Jeden z nielicznych artystów, któremu udało się odnieść międzynarodowy sukces, przed transformacją ustrojową Polsce (udział w DOCUMENTA 7 w Kassel w 1982 roku).
Jan Lebenstein – prawdziwa gwiazda kolekcji Marii i Marka Pileckich. Z samych dzieł tego artysty można zbudować jego wystawę indywidualną. Oryginalność twórczości Lebensteina, tej osobistej, nasyconej egzystencjonalnymi lękami formuły malarstwa figuratywnego, docenili krytycy francuscy, którzy w 1959 roku przyznali Lebensteinowi Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu. Artysta w 1971 roku przyjął francuskie obywatelstwo, co w żadne sposób nie wpłynęło na to, że pozostał twórcą osobnym, niezależnym. Nie unikał w swoich pracach narracyjności, a nawet bywał ilustratorem dzieł literackich.
Tadeusz Pfeiffer – pochodzący z Dolnego Śląska malarz, kurator wystaw, animator kultury, który związał się z Warmią i Mazurami. Ten znakomity artysta w sposób bardzo ekspresyjny afirmował w swojej sztuce miłość do życia i ludzi. Wypracował swój własny styl wypowiedzi artystycznej, jego prace zawsze cechowała z jednej strony precyzja z drugiej zaś delikatność formy, wyrażane w geometrycznych liniach.
Ewa Skaper – absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dzisiejsza ASP). Zajmuje się malarstwem w tradycyjnych technikach i asamblażem, które tworzy z przedmiotów ulotnych, pozornie odrzuconych i nienadających się do użycia. W I Triennale Sztuki Pomorskiej w 2013 roku znalazła się w ścisłym finale, w kategorii malarstwo, a w tym samym roku zdobyła II miejsce na 41 Biennale Malarstwa „Bielska Jesień”.
Franciszek Starowieyski – plakacista, współtwórca Polskiej Szkoły Plakatu, malarz, grafik, scenograf. Przez wiele lat tworzył na przemian w pracowniach w Warszawie i Paryżu. W Paryżu zagrał też jako aktor w filmie Andrzeja Wajdy „Danton”, kiedy to poznał marszanda Alina Avilla, w którego atelier tworzył niemal przez 10 lat. Tam też stworzył bodaj największy „Teatr Rysowania” (w sumie tych swoistych „spektakli” zrealizował ponad 20). To artysta obdarzony barokową wyobraźnią, łączący w swojej sztuce zmysłowe formy z intelektualnym przesłaniem, szokując często nieoczekiwanymi efektami i surrealistycznymi wizjami. Malarstwo Starowieyskiego cechowała fascynacja zmysłowym ciałem kobiecym o „rubensowskich kształtach”, a ponadto bliskie mu były refleksje nad przemijaniem i śmiercią.
Zbigniew Urbalewicz – zajmuje się projektowaniem graficznym, rysunkiem, instalacją oraz fotografią. Jego pasją jest kaligrafia, zarówno oparta na wzorach i doświadczeniach kultury europejskiej jak i dalekowschodniej. Artysta ma świadomość tego, że pamięć jest zawodna, stąd szybka „notacja” może zarówno sprowokować skończone dzieło, jak i zamienić się w preludium przygotowań do bardziej zaawansowanej końcowej formy. W twórczości Urbalewicza pojawia się rysunek wolny od tekstu, rysunek z pismem, pismo jako rysunek. Ten bardzo ciekawy zabieg powoduje, że jego dzieła sytuują się pomiędzy pismem, a rysunkiem.
Andrzej Wróblewski – urodzony w 1927 r. w Wilnie, zginął w 1957 r. podczas wyprawy w Tatry. Jeden z najwybitniejszych polskich artystów powojennych, który do końca swojego krótkiego życia pozostał buntownikiem, poszukującym własnej drogi artystycznej, pomiędzy abstrakcją i figuracją. Twórczość Wróblewskiego, jej egzystencjalny nastój, od samego początku inspirowały innych. Pierwsze prace malarskie Wróblewskiego utrzymane były w duchu kapistowskim, jednak bardzo szybko zaczął buntować się przeciwko dominacji koloryzmu. Przez ostatnią dekadę życia szukał indywidualnych środków wyrazu; od prac eksperymentalnych, przez surrealizm, abstrakcję geometryczną, aż do własnej formuły malarstwa figuratywnego. Na szczęście, w ostatnich latach historia Wróblewskiego, indywidualisty i postaci tragicznej, wciąż odkrywana jest na nowo. Świadczą o tym niedawne wystawy, jak chociażby „Recto/Verso” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Museo Reina Sofia w Madrycie, Moderna Galerija w Lublanie oraz ekspozycja „Trudny wiek. Szapocznikow – Wajda – Wróblewski” w jego rodzinnym Wilnie.
Źródło: Galeria Sztuki Współczesnej Winda
Dr Małgorzata Bojarska-Waszczuk napisała o niej tak:
„Tworzona przez lata kolekcja Marii i Marka Pileckich, zawierająca dzieła wielu znanych artystów, w tym prace artystów zaprzyjaźnionych z autorami kolekcji, zmieniała się z biegiem czasu tak, jak jej twórcy. Budowanie kolekcji to długotrwały proces, proces polegający na eliminowaniu, świadomym wyborze, poszerzaniu wiedzy, zdobywaniu doświadczeń, uważnej obserwacji. Zbiór ten także z czasem ewaluował, dojrzewał, by teraz można było w nim wyodrębnić cztery największe, znaczące fascynacje jego autorów. Trzon kolekcji stanowi obecnie twórczość Jana Lebensteina, Andrzeja Wróblewskiego, Franciszka Starowieyskiego i Henryka Cześnika. Cztery wielkie osobowości, różne epoki, odrębna poetyka, inny język wizualny i świat przedstawiony, wspólna jedynie siła ekspresji i moc zamknięta w ich dziełach, każda wypływająca z innego silnego źródła”.
Wernisaż wystawy „Kolory życia” odbędzie się 13 czerwca o godzinie 18 w Galerii Sztuki Współczesnej Winda. Na ekspozycji będzie można zobaczyć dzieła Kiejstuta Bereźnickiego, Henryka Cześnika, Edwarda Dwurnika, Jana Lebensteina, Tadeusza Pfeiffera, Ewy Skaper, Franciszka Starowieyskiego, Zbigniewa Urbalewicza oraz Andrzej Wróblewskiego. Wystawę będzie można oglądać do 27 lipca.
O twórcach:
Kiejstut Bereźnicki – urodzony w Poznaniu, mieszkający i tworzący w Gdyni wybitny artysta, który wypracował indywidualną, własną, trwałą formułę malarstwa. Wierny swoim zainteresowaniom martwą naturą przedstawianą w charakterystyczny sposób.
Henryk Cześnik – Sopocianin, profesor zwyczajny ASP w Gdańsku. Jego malarstwo wychodzi bezpośrednio z ducha rysunku, a kreska jest nośnikiem treści. W swojej sztuce opowiada się całkowicie po stronie znaczeń, narracji i historii, tła i podpisy jego dzieł to swoiste opowieści. Mistrz malarstwa i rysunku.
Edward Dwurnik – prowokator i ironiczny komentator rzeczywistości. Ulubieniec mediów, był jednym z najbardziej charakterystycznych polskich malarzy. Budował kompozycje wieloelementowe, tworząc niezwykle interesujące związki między przedmiotami obrazu. Jeden z nielicznych artystów, któremu udało się odnieść międzynarodowy sukces, przed transformacją ustrojową Polsce (udział w DOCUMENTA 7 w Kassel w 1982 roku).
Jan Lebenstein – prawdziwa gwiazda kolekcji Marii i Marka Pileckich. Z samych dzieł tego artysty można zbudować jego wystawę indywidualną. Oryginalność twórczości Lebensteina, tej osobistej, nasyconej egzystencjonalnymi lękami formuły malarstwa figuratywnego, docenili krytycy francuscy, którzy w 1959 roku przyznali Lebensteinowi Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu. Artysta w 1971 roku przyjął francuskie obywatelstwo, co w żadne sposób nie wpłynęło na to, że pozostał twórcą osobnym, niezależnym. Nie unikał w swoich pracach narracyjności, a nawet bywał ilustratorem dzieł literackich.
Tadeusz Pfeiffer – pochodzący z Dolnego Śląska malarz, kurator wystaw, animator kultury, który związał się z Warmią i Mazurami. Ten znakomity artysta w sposób bardzo ekspresyjny afirmował w swojej sztuce miłość do życia i ludzi. Wypracował swój własny styl wypowiedzi artystycznej, jego prace zawsze cechowała z jednej strony precyzja z drugiej zaś delikatność formy, wyrażane w geometrycznych liniach.
Ewa Skaper – absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dzisiejsza ASP). Zajmuje się malarstwem w tradycyjnych technikach i asamblażem, które tworzy z przedmiotów ulotnych, pozornie odrzuconych i nienadających się do użycia. W I Triennale Sztuki Pomorskiej w 2013 roku znalazła się w ścisłym finale, w kategorii malarstwo, a w tym samym roku zdobyła II miejsce na 41 Biennale Malarstwa „Bielska Jesień”.
Franciszek Starowieyski – plakacista, współtwórca Polskiej Szkoły Plakatu, malarz, grafik, scenograf. Przez wiele lat tworzył na przemian w pracowniach w Warszawie i Paryżu. W Paryżu zagrał też jako aktor w filmie Andrzeja Wajdy „Danton”, kiedy to poznał marszanda Alina Avilla, w którego atelier tworzył niemal przez 10 lat. Tam też stworzył bodaj największy „Teatr Rysowania” (w sumie tych swoistych „spektakli” zrealizował ponad 20). To artysta obdarzony barokową wyobraźnią, łączący w swojej sztuce zmysłowe formy z intelektualnym przesłaniem, szokując często nieoczekiwanymi efektami i surrealistycznymi wizjami. Malarstwo Starowieyskiego cechowała fascynacja zmysłowym ciałem kobiecym o „rubensowskich kształtach”, a ponadto bliskie mu były refleksje nad przemijaniem i śmiercią.
Zbigniew Urbalewicz – zajmuje się projektowaniem graficznym, rysunkiem, instalacją oraz fotografią. Jego pasją jest kaligrafia, zarówno oparta na wzorach i doświadczeniach kultury europejskiej jak i dalekowschodniej. Artysta ma świadomość tego, że pamięć jest zawodna, stąd szybka „notacja” może zarówno sprowokować skończone dzieło, jak i zamienić się w preludium przygotowań do bardziej zaawansowanej końcowej formy. W twórczości Urbalewicza pojawia się rysunek wolny od tekstu, rysunek z pismem, pismo jako rysunek. Ten bardzo ciekawy zabieg powoduje, że jego dzieła sytuują się pomiędzy pismem, a rysunkiem.
Andrzej Wróblewski – urodzony w 1927 r. w Wilnie, zginął w 1957 r. podczas wyprawy w Tatry. Jeden z najwybitniejszych polskich artystów powojennych, który do końca swojego krótkiego życia pozostał buntownikiem, poszukującym własnej drogi artystycznej, pomiędzy abstrakcją i figuracją. Twórczość Wróblewskiego, jej egzystencjalny nastój, od samego początku inspirowały innych. Pierwsze prace malarskie Wróblewskiego utrzymane były w duchu kapistowskim, jednak bardzo szybko zaczął buntować się przeciwko dominacji koloryzmu. Przez ostatnią dekadę życia szukał indywidualnych środków wyrazu; od prac eksperymentalnych, przez surrealizm, abstrakcję geometryczną, aż do własnej formuły malarstwa figuratywnego. Na szczęście, w ostatnich latach historia Wróblewskiego, indywidualisty i postaci tragicznej, wciąż odkrywana jest na nowo. Świadczą o tym niedawne wystawy, jak chociażby „Recto/Verso” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Museo Reina Sofia w Madrycie, Moderna Galerija w Lublanie oraz ekspozycja „Trudny wiek. Szapocznikow – Wajda – Wróblewski” w jego rodzinnym Wilnie.
Źródło: Galeria Sztuki Współczesnej Winda
