Słowo od autorki spektaklu, choreograf pani Anny Nowak:
"Olga Tokarczuk pisze o sobie samej jako „rzemieślniczce” pisarstwa.
Jest to stanowisko bardzo mi bliskie, z którym utożsamiam się jako twórczyni. O procesie kreatywnym myślę jako o drodze, na której co rusz napotykamy zadania/problemy do rozwiązania. Interesuje mnie sposób w jaki choreograf postrzega owe problemy, jak „rozplątuje” nitki a potem łączy ze sobą poszczególne wątki, aby utkać spójną nić dramaturgii.
Fascynuje mnie tendencja ludzkiego umysłu do tworzenia narracji z abstrakcyjnych form, proces, w którym receptory w mózgu tworzą połączenia, czasem zupełnie nowe a czasem w oparciu o już wcześniej wypracowane relacje. Interesuje mnie rola widza w spektaklu, jego aktywne uczestniczenie w dziele choreograficznym, odbieranie go poprzez swój indywidualny procesor złożony z oryginalnych doświadczeń, przeczuć, asocjacji. Dlatego też pracę choreograficzną chciałabym oprzeć na zbiorze esejów i wykładów autorstwa Olgi Tokarczuk zatytułowanym „Czuły Narrator”.
Autorka pisze:
„Poczucie skończoności wszystko banalizuje, ponieważ tylko to, co nie poddaje się naszemu poznaniu, może wzbudzać nasz entuzjazm i zachować cudowny status tajemnicy”.
„Kim/czym jest właściwie to mówiące ‘ja’, ów głos, który znajduje sobie tylko wiadome punkty oparcia tak, ze historia brzmi pewnie i budzi zaufanie?”
Struktura choreografii byłaby zbudowana wokół zagadnień poruszanych przez Olgę Tokarczuk w „Czułym Narratorze”, zarówno tych opisywanych przez autorkę jako jej osobiste doświadczenie jak i tych z dziedziny metodyki, wspomnianego przez nią rzemiosła.
W procesie kreatywnym chciałabym się skupić na zbudowaniu poszczególnych „zdarzeń”, jak np. solo, duet, trio, kwartet, kwintet, sextet etc., a następnie skomponowaniu ich w taki sposób, który stworzy dramaturgię niedokończoną, brzmiącą pewnie, budzącą zaufanie i jednocześnie posiadającą status tajemnicy.
Poszczególne sekcje będą różnej długości, będą poddane „tłumaczeniu”, czyli zabiegowi nakładania filtrów generujących znaczenia z pozornie abstrakcyjnej formy materiału choreograficznego.
Jedną z części spektaklu stanowiłby materiał video, nagrany wcześniej z tancerzami fragment choreografii oferujący inną optykę niż szeroki plan widziany z widowni w teatrze.
Rzemiosło czy rzemieślnictwo wspomniane przeze mnie we wstępie odnosi się zarówno do choreografa, tancerzy jak i widza. Odnosi się do sprawności operowania środkami wyrazu jak materiał ruchowy, dźwięk, światło oraz dostępną dla indywidualnego odbiorcy percepcją, które podczas spektaklu na żywo będą budować całość dramaturgii w czasie rzeczywistym, a będzie ona równomiernie zależna od twórców, wykonawców jak i odbiorców.”
Spektakl pt. „Czuły”
Choreografia: Anna Nowak
Asystent choreografa: Paulin Jaksim
Scenografia, Kostiumy: Dominika Soszka
Scenografia autowizualna: Paweł Madaliński
Muzyka: Maciej Zakrzewski
Reżyseria światła: Grzegorz Pańtak
wystąpią:
Artyści Kieleckiego Teatru Tańca oraz Tancerze gościnni w ramach programu MKIDN i NIMIT.
(źródło: KTT)
"Olga Tokarczuk pisze o sobie samej jako „rzemieślniczce” pisarstwa.
Jest to stanowisko bardzo mi bliskie, z którym utożsamiam się jako twórczyni. O procesie kreatywnym myślę jako o drodze, na której co rusz napotykamy zadania/problemy do rozwiązania. Interesuje mnie sposób w jaki choreograf postrzega owe problemy, jak „rozplątuje” nitki a potem łączy ze sobą poszczególne wątki, aby utkać spójną nić dramaturgii.
Fascynuje mnie tendencja ludzkiego umysłu do tworzenia narracji z abstrakcyjnych form, proces, w którym receptory w mózgu tworzą połączenia, czasem zupełnie nowe a czasem w oparciu o już wcześniej wypracowane relacje. Interesuje mnie rola widza w spektaklu, jego aktywne uczestniczenie w dziele choreograficznym, odbieranie go poprzez swój indywidualny procesor złożony z oryginalnych doświadczeń, przeczuć, asocjacji. Dlatego też pracę choreograficzną chciałabym oprzeć na zbiorze esejów i wykładów autorstwa Olgi Tokarczuk zatytułowanym „Czuły Narrator”.
Autorka pisze:
„Poczucie skończoności wszystko banalizuje, ponieważ tylko to, co nie poddaje się naszemu poznaniu, może wzbudzać nasz entuzjazm i zachować cudowny status tajemnicy”.
„Kim/czym jest właściwie to mówiące ‘ja’, ów głos, który znajduje sobie tylko wiadome punkty oparcia tak, ze historia brzmi pewnie i budzi zaufanie?”
Struktura choreografii byłaby zbudowana wokół zagadnień poruszanych przez Olgę Tokarczuk w „Czułym Narratorze”, zarówno tych opisywanych przez autorkę jako jej osobiste doświadczenie jak i tych z dziedziny metodyki, wspomnianego przez nią rzemiosła.
W procesie kreatywnym chciałabym się skupić na zbudowaniu poszczególnych „zdarzeń”, jak np. solo, duet, trio, kwartet, kwintet, sextet etc., a następnie skomponowaniu ich w taki sposób, który stworzy dramaturgię niedokończoną, brzmiącą pewnie, budzącą zaufanie i jednocześnie posiadającą status tajemnicy.
Poszczególne sekcje będą różnej długości, będą poddane „tłumaczeniu”, czyli zabiegowi nakładania filtrów generujących znaczenia z pozornie abstrakcyjnej formy materiału choreograficznego.
Jedną z części spektaklu stanowiłby materiał video, nagrany wcześniej z tancerzami fragment choreografii oferujący inną optykę niż szeroki plan widziany z widowni w teatrze.
Rzemiosło czy rzemieślnictwo wspomniane przeze mnie we wstępie odnosi się zarówno do choreografa, tancerzy jak i widza. Odnosi się do sprawności operowania środkami wyrazu jak materiał ruchowy, dźwięk, światło oraz dostępną dla indywidualnego odbiorcy percepcją, które podczas spektaklu na żywo będą budować całość dramaturgii w czasie rzeczywistym, a będzie ona równomiernie zależna od twórców, wykonawców jak i odbiorców.”
Spektakl pt. „Czuły”
Choreografia: Anna Nowak
Asystent choreografa: Paulin Jaksim
Scenografia, Kostiumy: Dominika Soszka
Scenografia autowizualna: Paweł Madaliński
Muzyka: Maciej Zakrzewski
Reżyseria światła: Grzegorz Pańtak
wystąpią:
Artyści Kieleckiego Teatru Tańca oraz Tancerze gościnni w ramach programu MKIDN i NIMIT.
(źródło: KTT)
