Monodram o kieleckiej artystce Jadwidze Trzcińskiej Prandocie, tytułowej "ciotce wieży" to opowieść o kobiecie oryginalnej i niezwykłej, artystce, przyjaciółce Mirona Białoszewskiego.
Scenariusz na podstawie archiwaliów, listów, wspomnień i dostępnych materiałów napisała Elżbieta Chowaniec, W rolę bohaterki, mieszkającej do śmierci przy ul. Mazurskiej w Kielcach, wcieliła się kielecka aktorka Ewa Lubacz, spektakl wyreżyserowała Judyta Berłowska. Autorem muzyki jest Wojciech Lipiński, scenografii – Michał Lach.
Jadwiga Trzcińska Prandota malowała, tworzyła prace techniką drzeworytu i akwaforty. Była ważną postacią kieleckiego życia artystycznego. Brała udział w wernisażach, spotkaniach, sama dużo wystawiała. Podróżowała po Europie i szukała inspiracji. Była wnikliwym krytykiem m.in. fotografii Kieleckiej Szkoły Krajobrazu i wielbicielką psów. Nigdy nie założyła rodziny. Była bardzo mocno związana z matką, mocno przeżyła jej śmierć. Pod koniec życia zdziwaczała, mocno się zaniedbała. Pisała skargi na wszystko i wszystkich. Dzieci sąsiadów nazywały ją "ciotką wieżą", czuły przed nią respekt i strach. Zmarła osamotniona, otoczona psami i ogromną stertą śmieci, którą zgromadziła w willi na Mazurskiej.
Archiwalia dotyczące Jadwigi Trzcińskiej udostępniło Muzeum Historii Kielc, partner projektu.
Ciotkę Wieżę będzie można zobaczyć na małej scenie Kieleckiego Centrum Kultury:
Scenariusz na podstawie archiwaliów, listów, wspomnień i dostępnych materiałów napisała Elżbieta Chowaniec, W rolę bohaterki, mieszkającej do śmierci przy ul. Mazurskiej w Kielcach, wcieliła się kielecka aktorka Ewa Lubacz, spektakl wyreżyserowała Judyta Berłowska. Autorem muzyki jest Wojciech Lipiński, scenografii – Michał Lach.
Jadwiga Trzcińska Prandota malowała, tworzyła prace techniką drzeworytu i akwaforty. Była ważną postacią kieleckiego życia artystycznego. Brała udział w wernisażach, spotkaniach, sama dużo wystawiała. Podróżowała po Europie i szukała inspiracji. Była wnikliwym krytykiem m.in. fotografii Kieleckiej Szkoły Krajobrazu i wielbicielką psów. Nigdy nie założyła rodziny. Była bardzo mocno związana z matką, mocno przeżyła jej śmierć. Pod koniec życia zdziwaczała, mocno się zaniedbała. Pisała skargi na wszystko i wszystkich. Dzieci sąsiadów nazywały ją "ciotką wieżą", czuły przed nią respekt i strach. Zmarła osamotniona, otoczona psami i ogromną stertą śmieci, którą zgromadziła w willi na Mazurskiej.
Archiwalia dotyczące Jadwigi Trzcińskiej udostępniło Muzeum Historii Kielc, partner projektu.
Ciotkę Wieżę będzie można zobaczyć na małej scenie Kieleckiego Centrum Kultury:
- 4 czerwca o godz. 19.00,
- 7 czerwca o godz. 19.00,
- 12 czerwca o godz. 9.00, 12.00 i 19.00.
_______
Komisja Artystyczna 29. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej spośród 112 zgłoszonych i ocenionych realizacji scenicznych polskiego dramatu współczesnego wybrała 14 finalistów. Są to:
Komisja Artystyczna 29. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej spośród 112 zgłoszonych i ocenionych realizacji scenicznych polskiego dramatu współczesnego wybrała 14 finalistów. Są to:
- 1989 Marcina Napiórkowskiego, Katarzyny Szyngiery, Mirosława Wlekłego w reżyserii Katarzyny Szyngiery, koprodukcja Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie i Gdański Teatr Szekspirowski.
- Ale z naszymi umarłymi Jacka Dehnela w adaptacji Michała Kmiecika w reżyserii Marcina Libera, Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach.
- Chłopaki płaczą autorstwa i w reżyserii Michała Buszewicza, Teatr Dramatyczny m. st. Warszawy.
- Ciotka Wieża Elżbiety Chowaniec w reżyserii Judyty Berłowskiej, Kieleckie Centrum Kultury.
- Ćwiczenia z dyplomacji Ewy Kaczmarek (współpraca: Nina Burnevich, Anastasiia Ivasova, Natalia Nikoliuk, Marharyta Puhachenko, Rimma Tyshkevych) w reżyserii Wojciecha Wińskiego, Stowarzyszenie Artystyczne "USTA USTA" w Poznaniu.
- Dobrze ułożony młodzieniec Jolanty Janiczak w reżyserii Wiktora Rubina, Teatr Nowy im. Kazimierza Dejmka w Łodzi.
- Ja goryl, Ty człowiek Elżbiety Chowaniec w reżyserii Marka Zákosteleckiego, Opolski Teatr Lalki i Aktora.
- Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję autorstwa i w reżyserii Mateusza Pakuły, koprodukcja Teatr Łaźnia Nowa i Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach.
- Koło Sprawy Bożej Konrada Hetela w reżyserii Radka Stępnia, Teatr Wybrzeże.
- Mała piętnastka – legendy pomorskie autorstwa i w reżyserii Tomasza Mana, Nowy Teatr im. Witkacego w Słupsku.
- Pradawne drzewo autorstwa i w reżyserii Honoraty Mierzejewskiej-Mikoszy, Teatr Maska w Rzeszowie.
- SPARTAKUS. Miłość w czasach zarazy Weroniki Murek i Jakuba Skrzywanka w reżyserii Jakuba Skrzywanka, Teatr Współczesny w Szczecinie.
- Zakazane dzieci. Opowieść korczakowska Artura Pałygi w reżyserii Anny Augustynowicz, Teatr Lalek Banialuka, Bielsko-Biała.
- Zanurzenie Michaela Rubenfelda i Marcina Wierzchowskiego w reżyserii Marcina Wierzchowskiego, Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego.
_______
Źródła: KCK | Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie
Źródła: KCK | Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie
