Wędrówka Aschenbacha ma znaczenie inicjacyjne, jest metafizyczną wyprawą w głąb sacrum, ku śmierci. Rola inicjacji jest zawsze ta sama - symbole wędrowania, próby inicjacyjne mają zbudować naszą wewnętrzną ontologię, dostarczyć wiedzy o świecie i sobie samym. Kompozytor przybywa do Wenecji, która jest miastem i nie jest jednocześnie, lądem stałym i morzem. To miejsce doskonałe dla rytuałów inicjacyjnych - medialne i niejednoznaczne. Każdy taki rytuał zakłada obecność opiekunów - mediatorów. Tadzio, boski chłopiec będzie towarzyszem ostatniej drogi Aschenbacha. Namiętność do miasta i mitycznego przewodnika, Psychopomposa wyznacza trudy ostatniej wędrówki. Tadzio skupia w sobie apollińską harmonię i dionizyjską zmysłowość. Prowokuje do dyskusji o pięknie. Wiedza, jaką uzyska bohater filmu podczas ostatniej wędrówki mówi, iż piękno nie musi być owocem naszej pracy, piękno może się rodzić spontanicznie, bez naszego udziału. Ma rację Alicja Helman, gdy mówi, że wokół antynomii piękna zorganizowany jest konflikt i noweli i filmu. Wiedza, którą uzyska w drodze inicjacyjnej Aschenbach to tragedia mistrza, który sądził inaczej. Aschenbach z pomocą boskiego dziecka podjął drogę ku pełni, a świat z respektem przyjął wiadomość o jego śmierci...
(opis na podstawie 7 FORUM KINA EUROPEJSKIEGO)
NAGRODY / FESTIWALE m.in.:
1972 - nominacja do Oscara w kategorii Najlepsze Kostiumy
1971 - MFF w Cannes - nominacja do Złotej Palmy
1971 - Włoska Akademia Filmowa - David di Donatello
1971 - Brytyjska Akademia Sztuk Filmowych i Telewizyjnych - nagrody BAFTA
(scenografia, kostiumy, zdjęcia)
"Śmierć w Wenecji" - reż. Luchino Visconti (dramat, Włochy, Francja, 1971, 130 min)
wyst..: Dirk Bogarde, Romolo Valli, Mark Burns
Źródło: kino WDK
