Kielecką „Aleję Sław” tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu. Znajdziemy ją na Skwerze Harcerskim im. Szarych Szeregów położonym pomierzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową.
Popiersie powstało w 2004 r. Jego autorem jest Arkadiusz Latos.
Lutosławski Witold urodził się 25 stycznia 1913 r. w Warszawie, zmarł 7 lutego 1994 r. również w Warszawie. Był polskim kompozytorem i dyrygentem.
Początkowo kształcił się w grze fortepianowej: 1924-27 u J. Śmidowicza, następnie w konserwatorium w Warszawie u J. Lefclda. Dyplom obronił w 1936 r. Od 1927-32 studiował grę na skrzypcach u L. Kmitowej. Od 15 roku życia studiował komponowanie u W. Maliszewskiego, zrazu prywatnie, później w konserwatorium, które ukończył w 1937 r. W latach 1931-33 studiował na UW matematykę.
Od 1959 r. do 1965 r. był członkiem zarządu, później wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (SIMC). Wykładał gościnnie w Tanglewood, w Summer School of Musie w Darlington, na Akademii Muzycznej w Sztokholmie, Folkwang Hoehschule w Essen, konserwatorium w Kopenhadze, Dartmouth College i na uniwersytecie stanu Teksas.
Był laureatem licznych nagród krajowych, m.in. trzykrotnie nagrody państwowej I stopnia (1955, 1964, 1978) oraz międzynarodowego m.in. Tribune Internationale des Compositeufl UNESCO (1959, 1964, 1968), nagród im. S. Kusewickiego (1964, 1986), im. J. G. Herdera (1967), im. M. Ravela (1971), im. J. Sibeliusa (1973), „Solidarności" (1984), UNESCO (1985), Królowej Zofii Hiszpańskiej (1985), Polar Musie Prize (1993), Kyoto Prize (1993). Był doktorem h.c. m.in. Cleveland Institute of Musie (1971), UW (1973), Northwestern University w Chicago (1973), Uniwersytetu w Glasgow (1977), Toruniu (1981), w Krakowie (1984). Cambridge (1987), AM w Warszawie (1988).
We wczesnych utworach nawiązywał do neoklasycyzmu (m.in. Wariacje symf., Wariacje na temat Paganiniego na 5 fort., / Symfonia). Po 1945 zwrócił się ku polskiemu folklorowi (m.in. Melodie ludowe na fort.. Mała suita. Tryptyk śląski) Uwieńczeniem tego okresu był Koncert na orkiestrę (1954). Jednocześnie tworzył elementy własnego stylu, ujawnionego w pełni po raz pierwszy w 3 Postludiach na orkiestry (1958-60) kontynuowanego i rozwijanego w późniejszej twórczości. Szczególnie ważnym, indywidualnym elementem tego stylu jest stosowanie tzw. aleatoryzmu kontrolowanego, dotyczącego agogiki poszczególnych głosów przy jednoczesnej ścisłej kontroli organizacji wysokości dźwięku.
Źródło: Encyklopedia Muzyki, pod redakcją Andrzeja Chodkowskiego, PWN, Warszawa 1995 r.
Popiersie powstało w 2004 r. Jego autorem jest Arkadiusz Latos.
Lutosławski Witold urodził się 25 stycznia 1913 r. w Warszawie, zmarł 7 lutego 1994 r. również w Warszawie. Był polskim kompozytorem i dyrygentem.
Początkowo kształcił się w grze fortepianowej: 1924-27 u J. Śmidowicza, następnie w konserwatorium w Warszawie u J. Lefclda. Dyplom obronił w 1936 r. Od 1927-32 studiował grę na skrzypcach u L. Kmitowej. Od 15 roku życia studiował komponowanie u W. Maliszewskiego, zrazu prywatnie, później w konserwatorium, które ukończył w 1937 r. W latach 1931-33 studiował na UW matematykę.
Od 1959 r. do 1965 r. był członkiem zarządu, później wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (SIMC). Wykładał gościnnie w Tanglewood, w Summer School of Musie w Darlington, na Akademii Muzycznej w Sztokholmie, Folkwang Hoehschule w Essen, konserwatorium w Kopenhadze, Dartmouth College i na uniwersytecie stanu Teksas.
Był laureatem licznych nagród krajowych, m.in. trzykrotnie nagrody państwowej I stopnia (1955, 1964, 1978) oraz międzynarodowego m.in. Tribune Internationale des Compositeufl UNESCO (1959, 1964, 1968), nagród im. S. Kusewickiego (1964, 1986), im. J. G. Herdera (1967), im. M. Ravela (1971), im. J. Sibeliusa (1973), „Solidarności" (1984), UNESCO (1985), Królowej Zofii Hiszpańskiej (1985), Polar Musie Prize (1993), Kyoto Prize (1993). Był doktorem h.c. m.in. Cleveland Institute of Musie (1971), UW (1973), Northwestern University w Chicago (1973), Uniwersytetu w Glasgow (1977), Toruniu (1981), w Krakowie (1984). Cambridge (1987), AM w Warszawie (1988).
We wczesnych utworach nawiązywał do neoklasycyzmu (m.in. Wariacje symf., Wariacje na temat Paganiniego na 5 fort., / Symfonia). Po 1945 zwrócił się ku polskiemu folklorowi (m.in. Melodie ludowe na fort.. Mała suita. Tryptyk śląski) Uwieńczeniem tego okresu był Koncert na orkiestrę (1954). Jednocześnie tworzył elementy własnego stylu, ujawnionego w pełni po raz pierwszy w 3 Postludiach na orkiestry (1958-60) kontynuowanego i rozwijanego w późniejszej twórczości. Szczególnie ważnym, indywidualnym elementem tego stylu jest stosowanie tzw. aleatoryzmu kontrolowanego, dotyczącego agogiki poszczególnych głosów przy jednoczesnej ścisłej kontroli organizacji wysokości dźwięku.
Źródło: Encyklopedia Muzyki, pod redakcją Andrzeja Chodkowskiego, PWN, Warszawa 1995 r.
