Rekonstrukcja średniowiecznych i renesansowych technik wokalnych, ścisła współpraca ze śpiewakami tradycyjnymi, poznawanie liturgii i sposobów ich śpiewania, pozwala spojrzeć zupełnie na nowo na wielogłosową muzykę renesansową. Polifonię postrzegamy dziś coraz mniej jako ciąg choćby najpiękniej strojących akordów, ale przeciwnie, jako sumę wolnych niemal melodii, jednoczesnych głosów, które już samodzielnie brzmiałyby doskonale, ale tu syntezują się w specyficznej przestrzeni wielogłosowości. Bogatszy w te doświadczenia zespół powraca do pieśni wielogłosowej, wykonując czasami również utwory współczesne, uzyskując z reguły nowy i wciąż zaskakujący kształt dzieł.
Źródło: KCK