Gustaw Herling-Grudziński - pisarz, eseista, krytyk literacki, dziennikarz, żołnierz, więzień łagrów. Urodził się 20 maja 1919 roku w Skrzelczycach, gm. Pierzchnica, w rodzinie zasymilowanych Żydów. Zmarł 4 czerwca 2000 r. w Neapolu. Dwa lata studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, pisał dla czasopism „Ateneum”, „Pion”, „Nowy Wyraz”, był kierownikiem tygodnika „Orka na Ugorze”. 15 października 1939 założył wraz z kolegami jedną z pierwszych polskich organizacji konspiracyjnych - Polską Ludową Akcję Niepodległościową (PLAN). Był jej szefem przez 2 miesiące. W marcu 1940 próbował przedostać się z Grodna na Litwę. Wynajęci przez niego przemytnicy okazali się jednak być na usługach NKWD i Grudziński został aresztowany zaraz po opuszczeniu miasta. Umieszczono go w tamtejszym więzieniu, gdzie został skazany na 5 lat pobytu w obozach. Następnie, poprzez więzienia w Witebsku, Leningradzie i Wołogdzie, trafił do łagru w Jercewie. 20 stycznia 1942, po dramatycznej głodówce protestacyjnej, został zwolniony na mocy, obowiązującego już od niemal pół roku, układu Sikorski-Majski. Wstrząsający opis rzeczywistości obozowej zawarł później w książce „Inny świat”. 12 marca w Ługowoje udało mu się przyłączyć do armii gen. Andersa. Walczył m.in. pod Monte Cassino, za co otrzymał order Virtuti Militari. Po wojnie, w roku 1945, został emigrantem politycznym. Wraz z żoną Krystyną przeniósł się do Londynu, gdzie był publicystą londyńskiego tygodnika „Wiadomości”. Współtworzył i redagował miesięcznik „Kultura”. Był także członkiem Instytutu Literackiego. W latach 1952-1955 pracował dla Radia Wolna Europa w Monachium. W 1955 r. osiadł na stałe w Neapolu, gdzie poślubił Lidię, córkę Benedetto Crocego. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W roku 1990 został laureatem nagrody literackiej polskiego PEN Clubu im. J. Parandowskiego, w 2000 r. odebrał w Krakowie doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
