Biblioteka Uniwersytecka w Kielcach zaprasza do obejrzenia wystawy pt. "Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885-1939). 130. rocznica urodzin". Wystawa pochodzi ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej w Kielcach. Można ją oglądać od 24 lutego do 31 marca (II piętro, obok czytelni Informacji Naukowej).
Stanisław Ignacy Witkiewicz (pseud. Witkacy) ur. 24 lutego 1885 roku w Warszawie, syn Stanisława Witkiewicza, znanego malarza i krytyka sztuki oraz nauczycielki muzyki, Marii z Pietrzkiewiczów. Polski dramatopisarz, prozaik, filozof, teoretyk i krytyk sztuki, malarz. Od 1890 roku mieszkał w Zakopanem. W 1903 roku zdał egzaminy maturalne w gimnazjum we Lwowie. Wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1911-1913 odbył podróże do Petersburga, Włoch, Niemiec, Francji i Anglii. Malarstwo Gaugina i Picassa, z którym zetknął się na zachodzie, wywarło niewątpliwy wpływ na kształt jego teorii estetycznych. Podróże po Europie przerwały akademicką edukację Witkacego. W kraju utrzymywał przyjaźń m.in. z Karolem Szymanowskim, Leonem Chwistkiem i Tadeuszem Micińskim. Szczególnie ważna była znajomość Witkacego z Bronisławem Malinowskim, etnologiem, z którym wyjechał na wyprawę naukową do Oceanii w charakterze rysownika i fotografa. W 1914 roku powrócił do Europy. Witkiewicz przekonany o roli Rosji w nadchodzącym konflikcie wstąpił do gwardii carskiej. Podczas pobytu na wschodzie Witkacy powtórnie zajął się studiami filozoficznymi i malarstwem. W trakcie pobytu w Rosji Witkiewicz zarobkowo malował portrety. Spisał wówczas podstawy swoich teorii artystycznych, zaczął także wydawać pierwsze utwory dramatyczne, które już kilka lat później ukazały się na deskach teatru. W 1925 roku utworzył „Firmę portretową S. I. Witkiewicz”. Wśród jego dorobku artystycznego szczególnie popularne są portrety tworzone pod wpływem narkotyków. O narkotykach napisał również książkę pt. "Narkotyki" (1932). Pod koniec lat 20. powstały również dwie jego powieści - "Pożegnanie jesieni" (1927) i "Nienasycenie" (1930). W drugiej połowie lat 30. Witkacy zabierał głos jako publicysta w kwestiach filozoficznych, literackich i artystyczno-estetycznych. W 1936 roku zaczął pisać swe przemyślenia nad kondycją polskiej świadomości kulturowej (Niemyte dusze). W 1918 roku wrócił do Polski i osiadł na stałe w Zakopanem. Popełnił samobójstwo w trakcie ucieczki po wkroczeniu Armii Czerwonej na wschodnie ziemie Polski we wrześniu 1939 roku.
Źródło: UJK
