Oba naczynia pokryte są niebieską dekoracją drukowaną. Na korpusie filiżanki dwukrotnie powtórzona scena rodzajowa na tle pejzażu z architekturą. Na pierwszym planie z lewej dwaj muzykanci (stojący i siedzący), obok trzy pary tańczące. Scena rozgrywa się na tle dużego dwukondygnacyjnego domu o spadzistym drewnianym dachu, z drewnianym gankiem, w głębi rzeka, wzgórza porośnięte lasami i wysokie nagie szczyty górskie.
Ręczne zdobienie ceramiki było zajęciem czasochłonnym i wymagającym zatrudnienia wykwalifikowanych pracowników, dlatego jeszcze w XVIII wieku zaczęto szukać metod mechanicznego przenoszenia ornamentu na naczynia. Nad nową metodą pracowano równocześnie w kilku ośrodkach, a do autorstwa wynalazku kandyduje niezależnie dwóch rytowników John Brooks i Robert Hancock oraz drukarz John Sadle. Pierwszy eksperymentował na emalii w Birmingham, drugi na porcelanie w Londynie i Worcester, a ostatni na kaflach i fajansie w Liverpoolu. Po raz pierwszy technikę tę zastosowano naszkliwnie w latach 50. XVIII wieku, kilka lat później użyto jej również podszkliwnie, wzbogacając jednocześnie gamę kolorów. Nowa w pełni przemysłowa metoda dekoracji szybko rozpowszechniła się w całej Anglii i na kontynencie. Pod koniec XVIII stulecia podobną techniką zdobiono wyroby kamionkowe na Węgrzech i w Prószkowie na Śląsku. Na początku XIX wieku zaczęto drukować naczynia we Francji, a później i w innych krajach europejskich. Jednak to Anglia utrzymywała wiodącą pozycję w produkcji fajansu delikatnego, a okres jego rozkwitu na Wyspach Brytyjskich utrzymywał się przez cały XIX wiek. Jego popularność na kontynencie spowodowała, że w końcu fajans delikatny zaczęto nazywać po prostu fajansem angielskim.
Źródło: MNKi
Opracowanie: Magdalena Śniegulska-Gomuła
