Adolf Dygasiński - pisarz, publicysta i pedagog. Urodził się 7 marca 1839 w Niegosławicach koło Pińczowa. Przedstawiciel naturalizmu w literaturze polskiej. Początkowo kształcił się w Pińczowie, później w Wyższej Szkole Realnej w Kielcach. Rozpoczął studia uniwersyteckie w Szkole Głównej w Warszawie, gdzie studiował językoznawstwo, przyrodę i geografię. W roku 1863 brał czynny udział w powstaniu styczniowym. Był dwukrotnie więziony - w Szczekocinach i Olkuszu. Po upadku powstania ponownie podjął naukę w Szkole Głównej. Przez krótki czas studiował w Pradze na Uniwersytecie Karola. Sytuacja materialna nie pozwoliła mu kontynuować nauki. Podejmował pracę guwernera na dworach ziemiańskich, był między innymi wychowawcą polskiego malarza Jacka Malczewskiego. W latach 1871-1877 przebywał w Krakowie, gdzie zajmował się pracą pedagogiczną i wydawniczą. W tym okresie poznał i poślubił w 1872 roku Natalię Wyszkowską. Doprowadzony do bankructwa opuścił Kraków w lipcu 1877 roku i wyjechał do Warszawy, gdzie był nauczycielem w kilku szkołach. Jednak pod zarzutem prowadzenia zajęć w języku polskim odebrano mu prawo do wykonywania zawodu. W tej sytuacji ponownie podjął pracę prywatnego nauczyciela. Pisywał wówczas do prasy warszawskiej, zajmującej się głównie tematyką pedagogiczną. W wieku 44 lat zadebiutował jako pisarz, jego nowele wydrukował Przegląd Tygodniowy. W latach 1884-1887 trafił do kolegium redakcyjnego tygodnika Wędrowiec, następnie stał się jego współredaktorem. Współpracował również z czasopismem Głos (1886). W czasie swojej kariery literackiej napisał wiele nowel i powieści, od roku 1884 jego utwory ukazywały się w formie książkowej. Cieszyły się sporym powodzeniem, były nawet tłumaczone na język rosyjski i niemiecki. W 1891 wyjechał do Brazylii w podróż szlakiem polskich emigrantów. Podczas wyprawy powstał cykl listów opisujący tragiczne losy polskich uchodźców. Przez następne lata nadal utrzymywał się podejmując pracę guwernera i korepetytora licznych bogatych rodzin ziemiańskich. Pod koniec życia osiadł w Warszawie. Po kilkumiesięcznej chorobie (udar mózgu), zmarł 3 czerwca 1902 roku w Grodzisku Mazowieckim. Pogrzeb odbył się na cmentarzu na Powązkach w Warszawie. W swojej twórczości bardzo często poruszał tematykę życia mieszkańców wsi i małych miasteczek, podkreślając wspólnotę losów ludzi i zwierząt.
Najważniejsze prace:
• Wilk, psy i ludzie (1883)
• Ogólne zasady pedagogiki dotyczące wykształcenia umysłu, uczuć, moralności i religijności (1883)
• Na pańskim dworze (1884)
• Głód i miłość (1885)
• Na warszawskim bruku (1886)
• Nowe tajemnice Warszawy (tom 1-2, 1887)
• Właściciele (1888)
• Beldonek (1888)
• Jak się uczyć i jak uczyć innych (1889)
• Pan Jędrzej Piszczalski (1890)
• Na złamanie karku (1893)
• Gorzałka (1894)
• Żywot Beldonka (1898)
• As (1896)
• Zając (1900)
• Listy z Brazylii (1900)
• Margiela i Margielka (1901)
• Gody życia (1902)
Źródło:
wikipedia.org/wiki/Adolf_Dygasi%C5%84ski
cytaty.eu/photos/adolfdygasinski.jpg
