Swym bogactwem podkreślał wagę uroczystości związanych z cyklem kalendarza obrzędowego oraz indywidualnych, ważnych wydarzeń w życiu człowieka. Świadczył o zamożności i o przynależności do określonej grupy społecznej. Strój sprawiano na całe życie. Szanowano go i przekazywano nieraz kilkakrotnie z pokolenia na pokolenie. Tak było zarówno w zamożnych, jak i w biedniejszych rodzinach.
Jeszcze na początku XX wieku poszczególne formy strojów obejmowały swym zasięgiem jedną lub kilka wsi, parafię czy region. Stopniowo jednak - na skutek przeobrażeń gospodarczych, społecznych i politycznych - poszczególne regiony ulegały modyfikacjom – rozszerzały się, kurczyły, a niekiedy zanikały niemal zupełnie. Najbardziej okazale strój ludowy prezentował się w wieku XIX i na początku XX. W wielu regionach Polski stroje noszono jeszcze w pierwszych latach po II wojnie światowej. Od lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych zaobserwować można zanikanie i ubożenie form stroju bądź ograniczenie do pojedynczych najpraktyczniejszych jego części.
Stroje ludowe wykonywano przez długi czas z surowców własnej produkcji, pozyskiwanych z uprawy roli i hodowli zwierząt. O specyfice i odrębności regionalnej świadczyły również wyszycia i hafty zdobiące stroje. Były elementami o znaczeniu magicznym, symbolicznym i społecznym. Wyróżniały noszące je osoby stosownie do wieku, stanu i okoliczności. Jeszcze na początku XX wieku wymowa motywów i kolorów była zrozumiała dla większości ich użytkowników. W latach późniejszych funkcje te ulegały zatarciu, pozostała wyłącznie funkcja dekoracyjna.
Informacja pochodzi ze strony internetowej Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu: www.muzeuminstrumentow.pl/exhibition.php?id=25
