Ćwiczenie 1
Polega na tym, że licząc do 4 w każdym takcie (ponieważ metrum jest C, a w każdym takcie z wyjątkiem ostatniego są po cztery ćwierćnuty). Przegrywamy kolejno dźwięki uderzając w nie kciukiem. Jedynie w ostatnim takcie na 2 tłumimy strunę kciukiem dotykając ją, aby przestała drgać ponieważ jest tam pauza.
Linie przerywane pod nutami w tym ćwiczeniu np. koniec taktu pierwszego i cały drugi – mówią nam o tym, aby pierwszym palcem trzymać (F) grając dźwięk G (zasada kierunku wznoszącego na danej strunie)
Ćwiczenie 2
Przy kluczu wiolinowym jest krzyżyk Fis, który mówi nam o tym że wszelkie napotkane po drodze dźwięki F podwyższamy o pól tonu (próg wyżej) na Fis. W tym przypadku jest to dźwięk Fis w takcie siódmym. W tym ćwiczeniu mamy również wprowadzenie nowego pojęcia a mianowicie legata zstępującego (w praktyce istnieje jeszcze legato wstępujące). Legato zstępujące tutaj zapisane jest już w takcie pierwszym przy dwóch ostatnich dźwiękach za pomocą łuku. Wykonujemy je w ten sposób, że palec (2) lewej ręki zsuwamy ze struny (dźwięk e łapany (2) palcem). Zsunięcie palca powoduje odezwanie się pustej struny d. Czyli w praktyce dźwięku d nie uderzamy palcem prawej ręki, a jego wydobycie powoduje zsunięcie palca lewej reki – jest to dźwięk legowany.
Proponuję w tym ćwiczeniu liczenie 1 i 2 i 3 i 4 i, wynika to z tego że wartością najdrobniejsza w tutaj jest ósemka i do niej musimy sprowadzić liczenie, a przy kluczu jest C, czyli cała nuta -podzielona w każdym takcie na osiem ósemek. Z wyjątkiem ostatniego taktu – cała nuta G.
Ćwiczenie 3
Jest to bardzo znana pieśń gospel (USA pieśni kościelne afro amerykanów – wiele z nich grają jazzmani). Przy kluczu krzyżyk Fis, ostatni dźwięk G określa tonację G-dur.
Pierwszy takt: wolny, liczymy 1 2 3 4 ponieważ wartością najdrobniejsza w tym utworze jest ćwierćnuta.
Drugi takt: na 1 jest pauza ćwierćnutowa, którą wyliczamy, a gramy dopiero na 2 3 4 kolejno nuty G, H, c.
Trzeci takt: na 1 - cała nuta d, liczymy ja przez 1 2 3 4.
Czwarty takt: na 1 jest również dźwięk d, który jest połączony z poprzednią nutą o tej samej wysokości za pomocą łuku zwanego ligaturą – przedłużenie dźwięku. W praktyce dźwięku d w czwartym takcie nie gramy – brzmi on ponieważ jest przedłużeniem dźwięku poprzedniego. Dopiero na 1 2 3 gramy znowu nuty G, H, c. Podobnie postępujemy w następnych taktach.
Ćwiczenie 4
Traktujemy je trochę jak orkiestrę symfoniczna. Metrum 2/4 określa mam dwie ćwierćnuty w takcie. Ponieważ w utworze wartością najdrobniejszą jest ósemka, więc liczymy każdy tak na 1 i 2 i (dwie ćwierćnuty zawierają cztery ósemki). W ćwiczeniu są nuty, które mają laski skierowane do góry, traktujemy je np. jak głos skrzypcowy, natomiast nuty które mają laski skierowane w dół jak np. kontrabasy. W orkiestrze bywa tak, że poszczególne instrumenty bądź ich grupy grają razem a często osobno. W przypadku tego ćwiczenia wyobrażamy sobie że nutę c z kropką grają skrzypce czyli na 1 jest pauza ósemkowa – nie gramy na i gramy c, które brzmi jeszcze przez 2 i bo zawierają się w tej nucie trzy ósemki.
Dolny głos, który będą grały w naszej wyobraźni np. kontrabasy, wykonujemy następująco. Na 1 gramy nutę E z kropką, która brzmi jeszcze przez i 2 natomiast na i powtarzamy ósemkę E. W praktyce te dwa głosy się na siebie nałożą i wykonujemy to następująco (wszystkie dźwięki kciukiem): na 1 gramy nutę E na i – c, na wyliczenie i 2 nic nie gramy – dźwięki E i c współbrzmią, na ostatnie i powtarzamy nutę E w basie. Podobnie postępujemy w następnych taktach.
Polega na tym, że licząc do 4 w każdym takcie (ponieważ metrum jest C, a w każdym takcie z wyjątkiem ostatniego są po cztery ćwierćnuty). Przegrywamy kolejno dźwięki uderzając w nie kciukiem. Jedynie w ostatnim takcie na 2 tłumimy strunę kciukiem dotykając ją, aby przestała drgać ponieważ jest tam pauza.
Linie przerywane pod nutami w tym ćwiczeniu np. koniec taktu pierwszego i cały drugi – mówią nam o tym, aby pierwszym palcem trzymać (F) grając dźwięk G (zasada kierunku wznoszącego na danej strunie)
Ćwiczenie 2
Przy kluczu wiolinowym jest krzyżyk Fis, który mówi nam o tym że wszelkie napotkane po drodze dźwięki F podwyższamy o pól tonu (próg wyżej) na Fis. W tym przypadku jest to dźwięk Fis w takcie siódmym. W tym ćwiczeniu mamy również wprowadzenie nowego pojęcia a mianowicie legata zstępującego (w praktyce istnieje jeszcze legato wstępujące). Legato zstępujące tutaj zapisane jest już w takcie pierwszym przy dwóch ostatnich dźwiękach za pomocą łuku. Wykonujemy je w ten sposób, że palec (2) lewej ręki zsuwamy ze struny (dźwięk e łapany (2) palcem). Zsunięcie palca powoduje odezwanie się pustej struny d. Czyli w praktyce dźwięku d nie uderzamy palcem prawej ręki, a jego wydobycie powoduje zsunięcie palca lewej reki – jest to dźwięk legowany.
Proponuję w tym ćwiczeniu liczenie 1 i 2 i 3 i 4 i, wynika to z tego że wartością najdrobniejsza w tutaj jest ósemka i do niej musimy sprowadzić liczenie, a przy kluczu jest C, czyli cała nuta -podzielona w każdym takcie na osiem ósemek. Z wyjątkiem ostatniego taktu – cała nuta G.
Ćwiczenie 3
Jest to bardzo znana pieśń gospel (USA pieśni kościelne afro amerykanów – wiele z nich grają jazzmani). Przy kluczu krzyżyk Fis, ostatni dźwięk G określa tonację G-dur.
Pierwszy takt: wolny, liczymy 1 2 3 4 ponieważ wartością najdrobniejsza w tym utworze jest ćwierćnuta.
Drugi takt: na 1 jest pauza ćwierćnutowa, którą wyliczamy, a gramy dopiero na 2 3 4 kolejno nuty G, H, c.
Trzeci takt: na 1 - cała nuta d, liczymy ja przez 1 2 3 4.
Czwarty takt: na 1 jest również dźwięk d, który jest połączony z poprzednią nutą o tej samej wysokości za pomocą łuku zwanego ligaturą – przedłużenie dźwięku. W praktyce dźwięku d w czwartym takcie nie gramy – brzmi on ponieważ jest przedłużeniem dźwięku poprzedniego. Dopiero na 1 2 3 gramy znowu nuty G, H, c. Podobnie postępujemy w następnych taktach.
Ćwiczenie 4
Traktujemy je trochę jak orkiestrę symfoniczna. Metrum 2/4 określa mam dwie ćwierćnuty w takcie. Ponieważ w utworze wartością najdrobniejszą jest ósemka, więc liczymy każdy tak na 1 i 2 i (dwie ćwierćnuty zawierają cztery ósemki). W ćwiczeniu są nuty, które mają laski skierowane do góry, traktujemy je np. jak głos skrzypcowy, natomiast nuty które mają laski skierowane w dół jak np. kontrabasy. W orkiestrze bywa tak, że poszczególne instrumenty bądź ich grupy grają razem a często osobno. W przypadku tego ćwiczenia wyobrażamy sobie że nutę c z kropką grają skrzypce czyli na 1 jest pauza ósemkowa – nie gramy na i gramy c, które brzmi jeszcze przez 2 i bo zawierają się w tej nucie trzy ósemki.
Dolny głos, który będą grały w naszej wyobraźni np. kontrabasy, wykonujemy następująco. Na 1 gramy nutę E z kropką, która brzmi jeszcze przez i 2 natomiast na i powtarzamy ósemkę E. W praktyce te dwa głosy się na siebie nałożą i wykonujemy to następująco (wszystkie dźwięki kciukiem): na 1 gramy nutę E na i – c, na wyliczenie i 2 nic nie gramy – dźwięki E i c współbrzmią, na ostatnie i powtarzamy nutę E w basie. Podobnie postępujemy w następnych taktach.
