Kielecką „Aleję Sław” tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu. Znajdziemy ją na Skwerze Harcerskim im. Szarych Szeregów położonym pomiędzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową.
Michał Bułhakow urodził się 3 maja 1891 r. w Kijowie, zmarł 10 marca 1940 r. w Moskwie. Dramaturg i prozaik rosyjski.
Był synem profesora Kijowskiej Akademii Duchownej i nauczycielki. Z wykształcenia był lekarzem. Początkowo swoją praktykę miał na prowincji, a następnie został wcielony jako lekarz wojskowy do armii Denikina, od 1921 r. w Moskwie.
Debiutował niezbyt udanymi dramatami na prowincjonalnej scenie we Władykaukazie, m.in. „Samoobroną” (1920). Autor m.in. powieści: „Biała gwardia” (1925), „Fatalne jaja” (1925), „Powieść teatralna”, która została wydana pośmiertnie w 1965 r., „Życie pana Moliera” również wydane pośmiertnie w 1962 r.), „Mistrz i Małgorzata” wydana pełnym tekstem dopiero w 1973 r.
Bułhakow był również autorem zbiorów opowiadań, m.in. „Diaboliady” (1924), dramatów: „Dni Turbinów” (1926), „Mieszkanie Zojki” (1926), „Bieg” (1928), „Szkarłatna wyspa” (1923), „Molier” (inny tytuł: „Zmowa świętoszków”, 1928), „Ostatnie dni. Puszkin” (1940), a także adaptacji scenicznych.
Jego twórczość w pierwszym okresie (do połowy lat 20.) ogniskowała się wokół dramatu ludzi oszukanych przez historię. Pisarz wspominał, że sam przeżył dziesięciokrotne przechodzenie władzy z rąk do rąk w Kijowie podczas wojny domowej. Kreśląc losy białych oficerów, arystokracji, inteligencji i artystów - uwikłane w trybach rewolucji niszczącej stary świat. Bułhakow zachowujący niekiedy dystans satyryka, dążył jednak do ocalenia godności swych bohaterów. Z drugiej strony jego żywiołem stała się nawiązująca do gogolowskiej tradycji satyra, umiejętność odsłaniania absurdu codzienności. Chętnie sięgał po rozwiązania niesamowite lub metafizyczne, usytuowane na granicy snu i normalności (m.in. „Fatalne jaja”, opowiadanie „Psie serce”, a przede wszystkim „Mistrz i Małgorzata”). Inny motyw charakterystyczny dla twórczości Bułhakowa to sytuacja artysty w świecie polityki, zwłaszcza wobec władzy dysponującej autorytarnymi narzędziami przymusu. Sytuacja ta była dobrze znana pisarzowi, którego wiele dramatów i tekstów prozatorskich nie mogło doczekać się akceptacji cenzuralnej, np. przygotowania do premiery „Zmowy świętoszków” w Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT) trwały pięć lat, a po siedmiu spektaklach sztuka została zdjęta z afisza. Swoistym odwetem pisarza stała się „Powieść teatralna”, zjadliwie satyryczny utwór ukazujący groteskowe życie za kulisami teatru, wyraźnie wzorowanego na MChAT oraz stosunków między teatrem i światem zewnętrznym. W dramatach poświęconych Molierowi i Puszkinowi podjął analizę stosunków władza - artysta, ukazując poniżenie sztuki wykorzystywanej instrumentalnie przez politykę, ale zapowiadając zarazem pośmiertny triumf artysty.
Źródło: Tomasz Miłkowski, Janusz Termer, Leksykon lektur szkolnych
Michał Bułhakow urodził się 3 maja 1891 r. w Kijowie, zmarł 10 marca 1940 r. w Moskwie. Dramaturg i prozaik rosyjski.
Był synem profesora Kijowskiej Akademii Duchownej i nauczycielki. Z wykształcenia był lekarzem. Początkowo swoją praktykę miał na prowincji, a następnie został wcielony jako lekarz wojskowy do armii Denikina, od 1921 r. w Moskwie.
Debiutował niezbyt udanymi dramatami na prowincjonalnej scenie we Władykaukazie, m.in. „Samoobroną” (1920). Autor m.in. powieści: „Biała gwardia” (1925), „Fatalne jaja” (1925), „Powieść teatralna”, która została wydana pośmiertnie w 1965 r., „Życie pana Moliera” również wydane pośmiertnie w 1962 r.), „Mistrz i Małgorzata” wydana pełnym tekstem dopiero w 1973 r.
Bułhakow był również autorem zbiorów opowiadań, m.in. „Diaboliady” (1924), dramatów: „Dni Turbinów” (1926), „Mieszkanie Zojki” (1926), „Bieg” (1928), „Szkarłatna wyspa” (1923), „Molier” (inny tytuł: „Zmowa świętoszków”, 1928), „Ostatnie dni. Puszkin” (1940), a także adaptacji scenicznych.
Jego twórczość w pierwszym okresie (do połowy lat 20.) ogniskowała się wokół dramatu ludzi oszukanych przez historię. Pisarz wspominał, że sam przeżył dziesięciokrotne przechodzenie władzy z rąk do rąk w Kijowie podczas wojny domowej. Kreśląc losy białych oficerów, arystokracji, inteligencji i artystów - uwikłane w trybach rewolucji niszczącej stary świat. Bułhakow zachowujący niekiedy dystans satyryka, dążył jednak do ocalenia godności swych bohaterów. Z drugiej strony jego żywiołem stała się nawiązująca do gogolowskiej tradycji satyra, umiejętność odsłaniania absurdu codzienności. Chętnie sięgał po rozwiązania niesamowite lub metafizyczne, usytuowane na granicy snu i normalności (m.in. „Fatalne jaja”, opowiadanie „Psie serce”, a przede wszystkim „Mistrz i Małgorzata”). Inny motyw charakterystyczny dla twórczości Bułhakowa to sytuacja artysty w świecie polityki, zwłaszcza wobec władzy dysponującej autorytarnymi narzędziami przymusu. Sytuacja ta była dobrze znana pisarzowi, którego wiele dramatów i tekstów prozatorskich nie mogło doczekać się akceptacji cenzuralnej, np. przygotowania do premiery „Zmowy świętoszków” w Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT) trwały pięć lat, a po siedmiu spektaklach sztuka została zdjęta z afisza. Swoistym odwetem pisarza stała się „Powieść teatralna”, zjadliwie satyryczny utwór ukazujący groteskowe życie za kulisami teatru, wyraźnie wzorowanego na MChAT oraz stosunków między teatrem i światem zewnętrznym. W dramatach poświęconych Molierowi i Puszkinowi podjął analizę stosunków władza - artysta, ukazując poniżenie sztuki wykorzystywanej instrumentalnie przez politykę, ale zapowiadając zarazem pośmiertny triumf artysty.
Źródło: Tomasz Miłkowski, Janusz Termer, Leksykon lektur szkolnych
