Kielecką „Aleję Sław” tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu. Znajdziemy ją na Skwerze Harcerskim im. Szarych Szeregów położonym pomierzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową.
Postument powstał w 2005 r. Jego autorem jest Kornel Arciszewski.
Tadeusz Kantor urodził się 6 kwietnia 1915 r. w Wielopolu Skrzyńskim, zmarł 8 grudnia 1990 r. w Krakowie. Był to polski reżyser, malarz, scenograf, grafik, autor manifestów artystycznych, animator życia kulturalnego, założyciel Teatru Cricot 2 w Krakowie.
Kantor był synem Mariana Kantora-Mirskiego i Heleny z Bergerów. Od 1961 roku żonaty z malarką Marią Stangret.
Ukończył krakowską Akademię Sztuk Pieknych, a potem został jej profesorem. Do najsłynniejszych jego dzieł należą: „Dziennik z podróży”, „Człowiek i stół”, „Niebezpieczne odwrócenie” i „Powrót do domu rodzinnego”, cykl ambalaży, a także głośne przedstawienia teatralne „Umarła klasa” i „Wielopole, Wielopole”.
Z okresu studiów oraz okresu II wojny światowej pochodzą jego pierwsze obrazy i fascynacje teatrem. Podczas okupacji stworzył konspiracyjny „Teatr Niezależny”, w którym wystawiał dla zaufanej publiczności repertuar narodowy, m.in. „Balladynę” Juliusza Słowackiego i „Powrót Odysa” Stanisława Wyspiańskiego. Odtąd w twórczości Kantora malarstwo i teatr były nierozdzielne. W pierwszych latach powojennych tworzył obrazy w konwencji bliskiej surrealizmowi. Jako malarz zamilkł w momencie, kiedy władze PRL zaczęły wprowadzać socrealizm w sztuce i dopiero w 1955 r. wystawiono jego prace pochodzące z tego okresu. Od 1957 roku włączył się w najnowsze poszukiwania sztuki światowej, nawiązując w serii swoich obrazów do informelu. Równocześnie prowadził teatr „Cricot 2”, gdzie wystawiał sztuki Stanisława Ignacego Witkiewicza, a później także własne. Przekonany, że „sztywne, uświęcone tradycją granice między sztukami należy znieść”, działał na różnych polach poza malarstwem i teatrem: organizował happeningi, tworzył dzieła zwane „obiektami sztuki”, które spożytkował w scenografii do własnych przedstawień oraz takie, w których fragmenty malowane występują wspólnie z tzw. przedmiotami znalezionymi, często najbardziej banalnymi, tworząc wraz z nimi zagadkową treść obrazu.
Kantor, dzięki swym licznym wyjazdom i podróżom po Europie, jak i po całym świecie - możliwym przede wszystkim ze względu na sukcesy swojego teatru - mógł bezpośrednio stykać się z nowymi trendami w sztuce, a jako, że miał poczucie „misji”, przywoził i rozwijał swoje obserwacje po przyjeździe do kraju. Nieprzychylni mu nazywali go „komiwojażerem nowinek”, jednak to on do Polski przywiózł z zachodu informel, konceptualizm, happening i zaszczepiał go na naszym gruncie. Pełnił funkcję medium.
Źródło: Encyklopedia PWN, www.pl.wikipedia.org
Postument powstał w 2005 r. Jego autorem jest Kornel Arciszewski.
Tadeusz Kantor urodził się 6 kwietnia 1915 r. w Wielopolu Skrzyńskim, zmarł 8 grudnia 1990 r. w Krakowie. Był to polski reżyser, malarz, scenograf, grafik, autor manifestów artystycznych, animator życia kulturalnego, założyciel Teatru Cricot 2 w Krakowie.
Kantor był synem Mariana Kantora-Mirskiego i Heleny z Bergerów. Od 1961 roku żonaty z malarką Marią Stangret.
Ukończył krakowską Akademię Sztuk Pieknych, a potem został jej profesorem. Do najsłynniejszych jego dzieł należą: „Dziennik z podróży”, „Człowiek i stół”, „Niebezpieczne odwrócenie” i „Powrót do domu rodzinnego”, cykl ambalaży, a także głośne przedstawienia teatralne „Umarła klasa” i „Wielopole, Wielopole”.
Z okresu studiów oraz okresu II wojny światowej pochodzą jego pierwsze obrazy i fascynacje teatrem. Podczas okupacji stworzył konspiracyjny „Teatr Niezależny”, w którym wystawiał dla zaufanej publiczności repertuar narodowy, m.in. „Balladynę” Juliusza Słowackiego i „Powrót Odysa” Stanisława Wyspiańskiego. Odtąd w twórczości Kantora malarstwo i teatr były nierozdzielne. W pierwszych latach powojennych tworzył obrazy w konwencji bliskiej surrealizmowi. Jako malarz zamilkł w momencie, kiedy władze PRL zaczęły wprowadzać socrealizm w sztuce i dopiero w 1955 r. wystawiono jego prace pochodzące z tego okresu. Od 1957 roku włączył się w najnowsze poszukiwania sztuki światowej, nawiązując w serii swoich obrazów do informelu. Równocześnie prowadził teatr „Cricot 2”, gdzie wystawiał sztuki Stanisława Ignacego Witkiewicza, a później także własne. Przekonany, że „sztywne, uświęcone tradycją granice między sztukami należy znieść”, działał na różnych polach poza malarstwem i teatrem: organizował happeningi, tworzył dzieła zwane „obiektami sztuki”, które spożytkował w scenografii do własnych przedstawień oraz takie, w których fragmenty malowane występują wspólnie z tzw. przedmiotami znalezionymi, często najbardziej banalnymi, tworząc wraz z nimi zagadkową treść obrazu.
Kantor, dzięki swym licznym wyjazdom i podróżom po Europie, jak i po całym świecie - możliwym przede wszystkim ze względu na sukcesy swojego teatru - mógł bezpośrednio stykać się z nowymi trendami w sztuce, a jako, że miał poczucie „misji”, przywoził i rozwijał swoje obserwacje po przyjeździe do kraju. Nieprzychylni mu nazywali go „komiwojażerem nowinek”, jednak to on do Polski przywiózł z zachodu informel, konceptualizm, happening i zaszczepiał go na naszym gruncie. Pełnił funkcję medium.
Źródło: Encyklopedia PWN, www.pl.wikipedia.org
