Ale może być jeszcze trzecia możliwość - podobnie jak w Dyminach - rozbudowy kaplicy z Kopcówki i nadanie jej takiego kształtu, jak pozostałe z „sieci" ks. Ćwiklińskiego. W każdym razie w czasach jej budowy czy przebudowy, wieś zamieszkiwało 280 mieszkańców.
Do roku 1918 wieś Wola Kopcowa wchodziła w skład parafii katedralnej. Potem włączono ja do nowopowstałej parafii w Masłowie.
Kaplica stoi po środku wsi, po wschodniej stronie drogi z Kielc do Masłowa, nieco wyniesiona nad drogę. Jest orientowana a plan jej jest niemal identyczny, jak kaplicy w Dąbrowie. Składa się z prostokątnej nawy z nie wyodrębnionym prezbiterium oraz z dobudowanej od północy zakrystii, a od zachodu kruchty. Nawę i prezbiterium nakrywa wspólny dach krokwiowo - belkowy, dwupołaciowy, we wschodniej części przechodzący w trójpołaciowy. Dachy dobudówek są także dwupołaciowe, a wszystkie (oprócz sygnaturki) pobite są gontem. Wieżyczka sygnaturki jest dość wydatna, w planie ośmioboczna, z arkadkową latarenką pod cebulastym, blaszanym hełmem.
Kaplica ma konstrukcję zrębową spoczywającą na kamiennej podmurówce. Ściany pokrywają szalunki z ułożonych poziomo wąskich desek, niemal listew. Sposób wykonania szalunków oraz schodkowe fryzy na trójkątnych szczytach nawy i kruchty nadają architekturze kaplicy charakter podobny do rosyjskiego budownictwa drewnianego Dalekiej Północy.
We wnętrzu płaski strop pokryty jest malowidłami Zdzisława Lenartowicza, dawnego dziedzica, mieszkającego nieopodal we dworze. Obecnie zostały one odrestaurowane.
Tekst: Roman Mirowski, Agnieszka Markiton
Źródło: Roman Mirowski, Drewniane Kościoły I Dzwonnice Ziemi Świętokrzyskiej, Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego, Kielce 2002
Słowniczek:
Konstrukcja zrębowa (ściana wieńcowa, konstrukcja węgłowa, blok-hauzowa, na zrąb, wieńcowa, na zamek) - ściana drewniana znana już w czasach prehistorycznych (od neolitu). Do dzisiaj kontynuowana w rejonach o bogatych tradycjach ciesielskich takich jak Podhale czy Kurpie. Ściana składa się z ułożonych poziomo wieńców z belek drewnianych łączonych w narożach (węgłach) na zamki z ostatkami lub bez nich. Ostatkami nazywa się wystające poza obrys budynku końce belek. Belki leżące na sobie łączy się na ogół dębowymi kołkami - tyblami, chroniąc je przed przesunięciem. Szczelinę pomiędzy nimi należy uszczelnić np. sznurem, pakułami, wysuszonym mchem.
Ściany szalowane – czyli deskowane w celu umocnienia, uszczelnienia lub dekoracji konstrukcji.
Gont – drewniany materiał do wykonywania pokryć dachowych. Deseczka z drewna iglastego, o przekroju klina, z wpustem wzdłuż szerszej krawędzi. Łączona poprzez wsunięcie jednej deseczki w drugą.
Sygnaturka to mała wieża kościelna, w której zazwyczaj umieszcza się najmniejszy z dzwonów, również nazywany sygnaturką. Na dzwonie tym dzwoniono na Sanctus i na podniesienie.
Latarnia – wieloboczna (czasem walcowa) nadbudówka nad kopułą, służąca do wprowadzenia do jej wnętrza światła. Latarenki w wieżyczkach sygnaturek wprawdzie tej roli nie wypełniają, ale przez analogię są tak samo nazywane.
