Stefan Żeromski (pseud. Maurycy Zych) urodził się 14 października 1864 roku w Strawczynie. Dzieciństwo przyszły pisarz spędził w Ciekotach, we wsi oddalonej 20 km od Kielc, w samym środku Gór Świętokrzyskich. Krajobrazy te stały się tłem dla przeżyć i rozterek bohaterów „Ludzi bezdomnych” czy „Syzyfowych prac”. Jego ojciec Wincenty Żeromski wspierał Polaków walczących w powstaniu styczniowym. Jednak po upadku powstania, na skutek represji rosyjskich, ojciec utracił majątek i aby utrzymać rodzinę został dzierżawcą folwarków. W roku 1873 dziewięcioletni Stefan trafił na rok do szkoły początkowej w Psarach. W 1874 roku rozpoczął naukę w kieleckim Miejskim Gimnazjum, które ukończył w 1886 roku bez uzyskania matury. Żeromski bardzo wcześnie stracił rodziców. Jesienią 1886 roku wstąpił do Szkoły Weterynaryjnej, bowiem tylko tam przyjmowano bez matury. Podczas studiów dorabiał udzielając korepetycji. W 1890 roku Stefan Żeromski otrzymał posadę korepetytora w Nałęczowie. Tam poznał Oktawię z Radziwiłowiczów Rodkiewiczową, z którą wziął ślub w 1892 roku. Wraz z żoną wyjechał do Szwajcarii, by objąć posadę bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Raperswilu. W tych latach pisarz wiele tworzył, a jego dzieła stawały się coraz dojrzalsze. Żeromscy opuścili Szwajcarię w 1896 roku. Po powrocie do kraju pisarz pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich w Warszawie. W celach leczniczych podróżował co roku do Zakopanego. W 1899 roku na świat przyszedł syn państwa Żeromskich – Adam. Lata przed I wojną światową to okres wytężonej pracy publicystycznej i odczytowej. W 1909 roku Żeromski z rodziną wyjechał do Paryża. W 1913 roku Żeromski ożenił się z Anną Zawadzką, malarką, matką Moniki. W czasie I wojny światowej autor próbował bezskutecznie dostać się na front do Legionów Piłsudskiego. Po ewakuacji Krakowa osiadł w Zakopanem, gdzie brał udział w pracach Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1918 roku na krótko został prezydentem Rzeczpospolitej Zakopiańskiej. W lipcu tego roku zmarł jego szesnastoletni syn Adam. W okresie XX-lecia międzywojennego Żeromski mieszkał w Warszawie, gdzie uczestniczył w życiu literackim niepodległego państwa. Założył polską sekcję Pen Clubu. Był kandydatem do literackiej nagrody Nobla. Zmarł 20 listopada 1925 roku w Warszawie.
