Feliks Nowowiejski - portret kompozytora A A A

Feliks Nowowiejski urodził się 7 lutego 1877 w Wartemborku (obecnie Barczewo na Warmii). Przyszedł na świat jako piąte dziecko Katarzyny z domu Falk i Franciszka Nowowiejskiego, z zawodu krawca. Oboje rodzice przekazali synowi umiłowanie pieśni, zwłaszcza kościelnych i ludowych. W latach 1887-93 uczęszczał do Szkoły Muzycznej w Świętej Lipce, w której uczył się harmonii oraz gry na fortepianie, skrzypcach, wiolonczeli, waltorni i organach. W 1893 przeniósł się wraz z rodziną do Olsztyna - tu grał w orkiestrze pułku grenadierów. Wtedy też odniósł pierwszy istotny sukces kompozytorski — jego fortepianowy marsz Pod sztandarem pokoju otrzymał I nagrodę w konkursie zorganizowanym przez stowarzyszenie The British Musician. Lata 1898-1907 poświęcił na doskonalenie wiedzy muzycznej w Berilnie. W latach 1907-1909 Nowowiejski działał na terenie Berlina. Jako kompozytor i dyrygent nawiązał bliskie kontakty z zespołami śpiewaczymi złożonymi z polskich emigrantów, które pielęgnowały ojczystą mowę, tradycje i pieśni. W 1907 roku w Usti nad Łabą odbyła się premiera najsłynniejszego dzieła Nowowiejskiego — oratorium Quo vadis, a pierwsze wykonanie jego ostatecznej wersji miało miejsce dwa lata później w Amsterdamie. Utwór ten tylko do 1939 roku prezentowany był na estradach koncertowych ponad 200 razy, w tym w nowojorskiej Carnegie Hall i na wystawie światowej w San Francisco. W 1909 roku kompozytor osiadł w Krakowie, gdzie objął stanowisko dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego oraz występował jako dyrygent koncertów symfonicznych i organista. W 1911 roku ożenił się z Elżbietą Mironow-Mirocką, miał z nią pięcioro dzieci. Podczas I wojny światowej Nowowiejski został wcielony do wojska pruskiego i pracował w berlińskiej orkiestrze garnizonowej. Po zakończeniu działań wojennych, w roku 1919 kompozytor związał się na stałe z Poznaniem. Podjął obowiązki pedagogiczne w nowo otwartym Konserwatorium Poznańskim (lata 1920-1930), był dyrygentem Miejskiej Orkiestry Symfonicznej, występował jako wirtuoz gry organowej, był także kompozytorem muzyki organowej. Pozostawił m.in. dziewięć symfonii organowych i cztery koncerty organowe. Bliskie związki artystyczne łączyły Nowowiejskiego z poznańską sceną operową dzięki wystawianym tam jego operom i baletom. Ważną dziedziną twórczości Nowowiejskiego była muzyka symfoniczna, komponowana od wczesnej młodości do niemal ostatnich chwil życia. We wrześniu 1939 roku kompozytor w obawie przed aresztowaniem ukrył się w szpitalu sióstr Elżbietanek w Poznaniu, a następnie wyjechał wraz z rodziną do Krakowa, gdzie funkcjonował pod zmienionym nazwiskiem. W grudniu 1941 roku doznał wylewu krwi do mózgu i nie mógł już pracować twórczo. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Poznania, gdzie zmarł 18 stycznia 1946 roku. Pochowany został na Skałce Poznańskiej.

Koncert, który odbędzie się 17 listopada o godzinie 19.00 poświęcony będzie Feliksowi Nowowiejskiemu.  Wystąpią: Renata Urbanek-Fliśnik (skrzypce) oraz Jan Czaja (wiolonczela). W programie:
Uwertura do baletu Król wichrów (Tatry) op. 37
Koncert wiolonczelowy op. 55
Uwertura Swaty polskie op. 6
Legenda op. 32 na skrzypce i orkiestrę
W zaklętym mieście Wineta – uwertura koncertowa Legenda Bałtyku