Podczas wyścigu uczestnicy pokonują ponad 300 kilometrów. Przez dwie doby biegacze nie śpią, nie mają przystanków, nawet posiłki przyjmują biegnąc. Po kilku godzinach schodzą paznokcie u nóg, po kilkunastu pojawia się krwawienie z sutków, omdlenia, odwodnienia. Po 24 godzinach doświadczają halucynacji. Ci, którzy docierają na metę, odczuwają wielką euforię. Nie trwa ona jednak zbyt długo. Bardzo szybko zaczynają myśleć o kolejnym biegu. Biegi ekstremalne to zawody na dystansie przekraczającym 100 kilometrów lub zawody czasowe, trwające powyżej 24 godzin. Wyścigi takie organizowane są na całym świecie, również w Polsce. Biorą w nich udział wspólnie mężczyźni i kobiety. Zawody dzielą się na szosowe i terenowe, organizowane w bardzo trudnym terenie. Aby ukończyć bieg, należy zmieścić się w wymagającym limicie czasu. W zawodach zwykle bierze udział kilkadziesiąt osób. Około połowa z nich rezygnuje z powodu kryzysu psychicznego lub wycieńczenia. Dlaczego ludzie biorą udział w wyścigach, podczas których przebiegają ponad 300 kilometrów w dwie doby, co okupują morderczym wysiłkiem, trwającym wiele dni po biegu wycieńczeniem, ciężkimi kontuzjami? Lekarze wprost nazywają takie zawody szaleństwem. Poprzez ekstremalne bieganie zawodnicy odreagowują rozmaite frustracje życia codziennego - wyjątkowo stresującą pracę, życie osobiste, traumatyczne wydarzenia z przeszłości. Jednocześnie bohaterów coś łączy: jest to tęsknota za przeżywaniem życia w pełni, brak kontaktu z rzeczywistością i z samym sobą, poczucie niespełnienia. Jak sami mówią, tylko podczas maratonu czują, że żyją naprawdę.
