Wczesne lata dzieciństwa spędziła w Wilnie (1479-1484), następne w Krakowie, stale pozostając pod opieką matki; po śmierci Kazimierza Jagiellończyka w 1492 roku, także pod pieczą swego brata, króla Jana Olbrachta. W osiemnastym roku życia poślubiła księcia Jerzego Saskiego z albertyńskiej linii Wettinów, syna Albrechta Odważnego; ślub odbył się 21 listopada 1496 roku, w kościele św. Tomasza w Lipsku. Książęca para została obdarzona licznym potomstwem, jednak z dziesięciorga dzieci, oboje rodziców przeżyła tylko córka Krystyna, wydana za landgrafa hesji Filipa I Wspaniałomyślnego.
Polska królewna i księżna Saksonii przeszła do historii „pod znakiem szczególnej pobożności”. Jej to staraniem, w słynnej drukarni Melchiora Lottera została wydana dewocyjna księga napisana przez kaznodzieję klasztoru dominikańskiego w Lipsku Marcusa von Weidę, ilustrowana 15 drzeworytami – „De Spiegel hochloblischer Bruderschafft des Rosenkrantz Marie... vff begere der durchlautigen... Frawen Barbara, geborn auss koniglichen Stamm czu Poln, Hertzogin czu Sachssen etc, Leiptzk. Melchior Lotter 1515”. Zmarła 15 lutego1534 roku, w Dreźnie. Ceremonie pogrzebowe odprawiono w katedrze miśnieńskiej, gdzie spoczęły jej doczesne szczątki.
Postać Barbary Jagiellonki została uwieczniona na prawym skrzydle tryptyku ołtarzowego Pietà, pędzla Łukasza Cranacha Starszego (1534). Tenże tryptyk, ufundowany po śmierci małżonki przez księcia Jerzego Saskiego (Jerzego Brodatego), po dzień dzisiejszy znajduje się w katedrze miśnieńskiej, w kaplicy zw. Georgen–Kapelle.
Tekst: Bożena Ewa Wódz
Źródło: Muzeum Okręgowe w Sandomierzu
