Mateusz Gil (ur. w 1990 r.) zajmuje się malarstwem, rysunkiem i tworzeniem kolaży. Związany jest ze świętokrzyskim środowiskiem artystycznym. W swojej twórczości odnosi się do podświadomości człowieka, przeczuć, stanów niepokoju i motywów z przeszłości.
Bartek Jarmoliński, kurator wystawy: Chcąc przybliżyć problematykę obrazów malarskich i kolaży Mateusza Gila, trzeba dokładnie przyjrzeć się i przeanalizować różnorakie elementy jego prac, które układają się w spójną całość, w opowieść o życiu i przemijaniu. Oglądając prace młodego twórcy pochodzącego z Kielc, zobaczymy niepokojące i dziwnie prawdziwe zestawienia fragmentów ciał ludzkich, wyraźnie widocznych głów, twarzy, czaszek, elementy przywodzące na myśl organiczność ciał, znajdziemy tu również przedmioty, które mają wyraźnie symboliczny charakter. Są też surrealistyczne w charakterze elementy które wypełniają wszystko to, co znalazło się "pomiędzy". Te właśnie elementy mają w pracach Gila szczególne znaczenie, bo obrazują to, co żywe, pomiędzy tym, co martwe. W koncepcji Mateusza Gila przemijalność, umieranie i rozpad łączą się w całość z tym, co przynosi dalsze życie, jak bieg natury, w której obumieranie musi nastąpić, by pojawiło się "nowe".
W koncepcji egzystencjalizmu, która różni się od humanizmu i jego uniwersalnych założeń na temat człowieka, szczególnie ważnych jest kilka motywów, które wyczuwalne są również w pracach Gila. Jest tu motyw infinityzmu, czyli człowieka skończonego, który styka się z życiu z nieskończonością, motyw tragizmu jako istnienia ludzkiego wypełnionego grozą i zmartwieniami oraz motyw pesymizmu, w którym człowieka otacza nicość. Tworząc skomplikowany układ elementów, które budują obrazy i kolaże, Mateusz Gil prowadzi dialog który opiera się na zestawieniach przeciwieństw, jak byt – niebyt, życie – nieżycie, czas – nieczas, słona słodycz. Tytuły jego prac prowadzą widza w labirynt skojarzeń, wśród których znajdziemy obraz prawdy o samej naturze. Jest to natura, która obumiera, by mogła zrodzić się na nowo. [...]
W warstwie formalnej obrazy malarskie Gila to "ekspresja kontrolowana", bowiem ekspresyjne w charakterze elementy jego prac, podporządkowane są kompozycji, w której nie ma miejsca na nic przypadkowego. Wszystkie, nawet najbardziej kontrastowe w charakterze kształty i faktury przedstawianych przedmiotów, głów, czaszek, dłoni, tworzą precyzyjnie opracowane kompozycje – jak układ scalony. W układzie tym wszystkie elementy muszą współgrać ze sobą, ponieważ wynikają ze wspólnego podłoża i stanowią niedającą się rozdzielić całość.
_______
Źródło: DK "Zameczek" w Kielcach
Bartek Jarmoliński, kurator wystawy: Chcąc przybliżyć problematykę obrazów malarskich i kolaży Mateusza Gila, trzeba dokładnie przyjrzeć się i przeanalizować różnorakie elementy jego prac, które układają się w spójną całość, w opowieść o życiu i przemijaniu. Oglądając prace młodego twórcy pochodzącego z Kielc, zobaczymy niepokojące i dziwnie prawdziwe zestawienia fragmentów ciał ludzkich, wyraźnie widocznych głów, twarzy, czaszek, elementy przywodzące na myśl organiczność ciał, znajdziemy tu również przedmioty, które mają wyraźnie symboliczny charakter. Są też surrealistyczne w charakterze elementy które wypełniają wszystko to, co znalazło się "pomiędzy". Te właśnie elementy mają w pracach Gila szczególne znaczenie, bo obrazują to, co żywe, pomiędzy tym, co martwe. W koncepcji Mateusza Gila przemijalność, umieranie i rozpad łączą się w całość z tym, co przynosi dalsze życie, jak bieg natury, w której obumieranie musi nastąpić, by pojawiło się "nowe".
W koncepcji egzystencjalizmu, która różni się od humanizmu i jego uniwersalnych założeń na temat człowieka, szczególnie ważnych jest kilka motywów, które wyczuwalne są również w pracach Gila. Jest tu motyw infinityzmu, czyli człowieka skończonego, który styka się z życiu z nieskończonością, motyw tragizmu jako istnienia ludzkiego wypełnionego grozą i zmartwieniami oraz motyw pesymizmu, w którym człowieka otacza nicość. Tworząc skomplikowany układ elementów, które budują obrazy i kolaże, Mateusz Gil prowadzi dialog który opiera się na zestawieniach przeciwieństw, jak byt – niebyt, życie – nieżycie, czas – nieczas, słona słodycz. Tytuły jego prac prowadzą widza w labirynt skojarzeń, wśród których znajdziemy obraz prawdy o samej naturze. Jest to natura, która obumiera, by mogła zrodzić się na nowo. [...]
W warstwie formalnej obrazy malarskie Gila to "ekspresja kontrolowana", bowiem ekspresyjne w charakterze elementy jego prac, podporządkowane są kompozycji, w której nie ma miejsca na nic przypadkowego. Wszystkie, nawet najbardziej kontrastowe w charakterze kształty i faktury przedstawianych przedmiotów, głów, czaszek, dłoni, tworzą precyzyjnie opracowane kompozycje – jak układ scalony. W układzie tym wszystkie elementy muszą współgrać ze sobą, ponieważ wynikają ze wspólnego podłoża i stanowią niedającą się rozdzielić całość.
_______
Źródło: DK "Zameczek" w Kielcach
