Zabytki przechowywane w zbiorach muzealnych widnieją w księdze inwentarzowej, w której zawarte są najważniejsze informacje na ich temat. Dla każdego obiektu wpisanego do tej księgi powstaje karta, która zawiera między innymi historię odkrycia, chronologię, wymiary, przynależność kulturową, zdjęcie lub rysunek.
W przypadku Muzeum Okręgowego dla zabytków pozyskanych najwcześniej istnieją aż trzy karty inwentarzowe. Pierwsza, najstarsza wspomniana już PTK na temat omawianego zabytku, zawiera informacje o jego formie i wymiarach, prosty rysunek, dodatkowo z opisu można wywnioskować krzemień, z jakiego prezentowana siekierka została wykonana. Ponadto karta wykonana jest w dwóch językach (opis po niemiecku i polsku). Jednak język niemiecki dodali w trakcie II wojny światowej okupanci. Oryginalnie karta zapisana jest odręcznie.
Jest także numer inwentarzowy 1. Na górze widzimy za to numer 457 - jest to numer w kolejnej księdze, która powstała w 1958 roku. W nowej karcie nastąpiły zmiany. Zniknął niemiecki opis, pojawiły się ramy czasowe, na które można datować ten obiekt (neolit/wczesna epoka brązu). Zabytek także "urósł", wcześniej jego długość to 50 mm teraz 52 mm, szerokość z 24 zmieniło się na 25 mm, a grubość z 12 na 14 mm. Wciąż pozostawiono poprzedni rysunek, jest także informacja o tym, że pierwotnie znajdował się w zbiorach PTK oraz gdzie były o nim wzmianki.
Numer 1.siekierka odzyskała w 1986 r. wraz z nową księgą i kartami inwentarzowymi. Ta zawiera już rysunek (chociaż stworzyła go dopiero w 2010 roku Monika Bajka), lepiej oddający faktyczny wygląd zabytku. Jednak większość informacji pozostała ta sama, między innymi wymiary nie uległy zmianie. Oznacza to, że zabytkowi nie udało się wrócić do wymiarów sprzed 1958 roku, ale też już nie "urósł". Doszła także informacja o tym, kto i kiedy wykonał kartę.
Obecnie zabytek znajduje się na wystawie, każdy może przyjść zobaczyć go i porównać z rysunkami i informacjami na kartach.
Można być także pewnym, że historia kart inwentarzowych dla tego zabytku nie kończy się na 1986 roku i w bliższej lub dalszej przyszłości powstaną nowe.
(źródło: Muzeum Okręgowe w Sandomierzu)
