Magdalena Jagodzka jest absolwentką Uniwersytetu Jana Kochanowskiego, doktorantką w Szkole Doktorskiej Uniwersytetu Rzeszowskiego. Stypendystka Salzburg Summer Academy of Fine Arts 2023, Programu NAWA Ster (Czechy), NAWA Prom (USA) i Erasmus + (USA). Zainteresowana działaniami na styku sztuk wizualnych i języka. W swojej praktyce zwraca się ku aktywnościom angażującym społeczności – organizowała i prowadziła warsztaty w Polsce, Włoszech, Austrii i Stanach Zjednoczonych. Autorka wystawy indywidualnej: „I've Been an Exchange Student” (West Liberty University) oraz „Pokój Babci” (Galeria SPA, Wydział Sztuki UJK), uczestniczka kilkunastu wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Prezentowane na ekspzozycji prace to cyjanotypie – powstawały one przez ostatni rok, w ramach praktyki odpoczynku, obiekty – tkaniny, tworzone z zeszytów szkolnych oraz grafiki, które powstały w ramach pracy dyplomowej pt. „Pokój Babci”. Wystawa ta jest wynikiem owocnej współpracy Parku Kultury z Wydziałem Sztuki UJK w Kielcach. Prace Magdaleny Jagodzkiej zdobyły nagrodę Parku Kultury w ramach zorganizowanego przez uczelnię konkursu „Jestem Art&Desigm FEST”.
Kluczem do wystawy prezentowanej w Parku Kultury w Starachowicach jest słowo sankofa – pochodzące z języka ludu Akan, oznaczające „powrót po coś, czego się zapomniało lub nie zabrało, co nie należy do taboo”. To nie tabu, lecz akt przywracania – zarówno indywidualnego, jak i kulturowego. W tym sensie sankofa staje się metaforą artystycznego procesu: powrotu do wspomnień, emocji, obrazów, które – choć minione – wciąż kształtują naszą teraźniejszość.
Wystawa zaprasza do refleksji nad tym, jak pamięć materializuje się w formach wizualnych – w obrazach, przedmiotach, przestrzeniach. Ekspozycja to symboliczny powrót do osobistego „tu”, gdzie kształtowała się tożsamość autorki. Pamięć jest tu ukazana jako proces – selektywny, emocjonalny, czasem ułomny. Odwołując się do badań nad neuroplastycznością, autorka podkreśla, że wspomnienia są zmienne i każdorazowo rekonstruowane.
Sztuka staje się narzędziem tej rekonstrukcji – pełniąc rolę pomostu między przeszłością a teraźniejszością, pamięcią a zapomnieniem. Graficzne reprezentacje, powtarzalność form oraz wykorzystanie techniki cyjanotypii oddają charakter pamięci: fragmentarycznej, niejednoznacznej, ale nacechowanej emocją. Praca z obiektami przestrzennymi stanowi zarazem akt terapeutyczny – kontemplacyjny kontakt z materią, pozwalający oswoić to, co nieuchwytne.
Wystawa „Sankofa” to opowieść o osobistej drodze, o przywoływaniu i rekonstruowaniu tego, co minione, ale wciąż obecne. To zaproszenie do własnych powrotów – i do rozmowy z przeszłością.
Źródło: Park Kultury w Starachowicach
