20 lutego 1816 roku na mocy postanowienia namiestnika Królestwa Polskiego J. Zajączka utworzona została Główna Dyrekcja Górnicza. Jej zadaniem było sprawowanie nadzoru nad kopalniami i hutami Królestwa, a podlegały jej zakłady górnicze i hutnicze oraz dobra ziemskie przeznaczone na utrzymanie górnictwa.
Jak głosiło postanowienie, Główna Dyrekcja Górnicza powstała by: nadać wzrost krajowemu górnictwu i przyprowadzić rozliczne w Królestwie Polskim kopalnie kruszców rzeczy kopalnych do takiego stanu, aby przez rozszerzenie dawnych, odkrycie nowych oraz przez doskonalsze sposoby ich wydobywania i wyrachowania stawały się coraz pożyteczniejszymi dla kraju i obudzały przemysł osób prywatnych do szukania korzyści”.
Siedzibą władz zwierzchnich dla górnictwa i hutnictwa rządowego stał się najpierw główny korpus kieleckiego pałacu biskupiego, a następnie budynki dawnych pałacowych stajni i wozowni przy dzisiejszej ulicy Zamkowej.
Dyrektorem Głównej Dyrekcji Górniczej i Akademii Górniczej w Kielcach był Johann Ehrenhold Ullmann, a inicjatorem ich powstania – dyrektor Wydziału Przemysłu i Kunsztów przy Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych Królestwa Polskiego – Stanisław Staszic.
Główna Dyrekcja Górnicza funkcjonowała w budynkach, w których utworzono później więzienie kieleckie, do 1826 roku, kiedy to została przeniesiona do Warszawy. Od roku 1833 roku kontrolę nad górnictwem i hutnictwem przekazano Bankowi Polskiemu.
Źródło: OMPiO
