Kielecką „Aleję Sław” tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu. Znajdziemy ją na Skwerze Harcerskim im. Szarych Szeregów położonym pomiędzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową.
Pablo Picasso hiszpańskie Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruíz y Picasso urodził się 25 października 1881 r. w Maladze w Hiszpanii, zmarł 8 kwietnia 1973 r. w Mougins we Francji. Malarz, rzeźbiarz, grafik i ceramik, uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku. On i Georges Braque są twórcami nurtu malarstwa zwanego kubizmem.
Talent Picassa został odkryty przez jego ojca, znakomitego rysownika. Następnie Pablo kształcił się w Hiszpanii, później w Paryżu (1900-1902), gdzie znaczny wpływ na jego twórczość miało zetknięcie z postimpresjonistami (m.in. Henrim de Toulouse-Lautrekiem, który miał duży wpływ na jego twórczość sprzed 1901 roku). Prace Picassa z lat 1901-1904 określa się jako okres błękitny. Były to dzieła utrzymane w kolorycie melancholijnym, ukazujące tematykę i postacie osób biednych („Życie”, „Stary gitarzysta”, „Dwie siostry”, „Prasowaczka”). Jego pracownia mieściła się przy ulicy La Boètie.
Po tym okresie twórczość Picassa weszła w okres różowy, między innymi sceny z życia cyrkowców („Dziewczyna na kuli”, „Kuglarze”, „Toaleta”, „Rodzina arlekina”).
Od 1907 r. Picasso pod wpływem Paula Cézanne'a oraz sztuki iberyjskiej i afrykańskiej rozpoczął twórcze eksperymenty z geometryzacją i uproszczeniem formy, które dały początek kubizmowi („Panny z Avignon”, „Portret Gertrudy Stein”). W dalszym okresie po współpracy z Georges’em Brakiem skrystalizowały się zasady kubizmu analitycznego, hermetycznego i syntetycznego.
Za manifest kubizmu uważana bywa premiera utworu scenicznego „Parady” do libretta Jean Cocteau, do którego muzykę napisał Erik Satie, a scenografię zaprojektował Picasso. Wystawiony został w 1917 r. przez Balety Rosyjskie Siergieja Diagilewa.
Następne lata charakteryzowały ciągłe poszukiwania twórcze. Gdy wybuchła wojna domowa w Hiszpanii opowiedział się po stronie republikańskiej. W roku 1937 za 200 tys. peset namalował słynną „Guernicę”, obraz wystawiony w Pawilonie Hiszpanii na Wystawie Światowej w Paryżu. Okres II wojny światowej spędził w Paryżu, w 1944 r. wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, a po wojnie zaangażował się po stronie ruchów lewicowych i pokojowych.
Między innymi wziął udział w Kongresie we Wrocławiu w 1948 r. oraz namalował obrazy antywojenne („Masakra w Korei”, „Wojna”, „Pokój”). Okres twórczości powojennej Picassa jest bardzo bogaty, różnorodny i nie poddający się klasyfikacji. Na tle sztuki XX wieku osobowość twórcza Picassa miała olbrzymi wpływ na każdą dziedzinę współczesnej plastyki. Jego córką jest Paloma Picasso.
Źródło: www.pl.wikipedia.org
Pablo Picasso hiszpańskie Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruíz y Picasso urodził się 25 października 1881 r. w Maladze w Hiszpanii, zmarł 8 kwietnia 1973 r. w Mougins we Francji. Malarz, rzeźbiarz, grafik i ceramik, uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku. On i Georges Braque są twórcami nurtu malarstwa zwanego kubizmem.
Talent Picassa został odkryty przez jego ojca, znakomitego rysownika. Następnie Pablo kształcił się w Hiszpanii, później w Paryżu (1900-1902), gdzie znaczny wpływ na jego twórczość miało zetknięcie z postimpresjonistami (m.in. Henrim de Toulouse-Lautrekiem, który miał duży wpływ na jego twórczość sprzed 1901 roku). Prace Picassa z lat 1901-1904 określa się jako okres błękitny. Były to dzieła utrzymane w kolorycie melancholijnym, ukazujące tematykę i postacie osób biednych („Życie”, „Stary gitarzysta”, „Dwie siostry”, „Prasowaczka”). Jego pracownia mieściła się przy ulicy La Boètie.
Po tym okresie twórczość Picassa weszła w okres różowy, między innymi sceny z życia cyrkowców („Dziewczyna na kuli”, „Kuglarze”, „Toaleta”, „Rodzina arlekina”).
Od 1907 r. Picasso pod wpływem Paula Cézanne'a oraz sztuki iberyjskiej i afrykańskiej rozpoczął twórcze eksperymenty z geometryzacją i uproszczeniem formy, które dały początek kubizmowi („Panny z Avignon”, „Portret Gertrudy Stein”). W dalszym okresie po współpracy z Georges’em Brakiem skrystalizowały się zasady kubizmu analitycznego, hermetycznego i syntetycznego.
Za manifest kubizmu uważana bywa premiera utworu scenicznego „Parady” do libretta Jean Cocteau, do którego muzykę napisał Erik Satie, a scenografię zaprojektował Picasso. Wystawiony został w 1917 r. przez Balety Rosyjskie Siergieja Diagilewa.
Następne lata charakteryzowały ciągłe poszukiwania twórcze. Gdy wybuchła wojna domowa w Hiszpanii opowiedział się po stronie republikańskiej. W roku 1937 za 200 tys. peset namalował słynną „Guernicę”, obraz wystawiony w Pawilonie Hiszpanii na Wystawie Światowej w Paryżu. Okres II wojny światowej spędził w Paryżu, w 1944 r. wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, a po wojnie zaangażował się po stronie ruchów lewicowych i pokojowych.
Między innymi wziął udział w Kongresie we Wrocławiu w 1948 r. oraz namalował obrazy antywojenne („Masakra w Korei”, „Wojna”, „Pokój”). Okres twórczości powojennej Picassa jest bardzo bogaty, różnorodny i nie poddający się klasyfikacji. Na tle sztuki XX wieku osobowość twórcza Picassa miała olbrzymi wpływ na każdą dziedzinę współczesnej plastyki. Jego córką jest Paloma Picasso.
Źródło: www.pl.wikipedia.org
