Kielecką „Aleję Sław” tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu. Znajdziemy ją na Skwerze Harcerskim im. Szarych Szeregów położonym pomiędzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową.
Popiersie powstało w 2006 r. Jego autorem jest Józef Sobczyński.
Olga Boznańska urodziła się 15 kwietnia 1865 r. w Krakowie, zmarła 26 października 1940 r. w Paryżu. Polska malarka impresjonistyczna.
Była córką Adama Nowiny Boznańskiego i Eugenii Mondan. Adam Boznański był inżynierem. Ukończył wiedeńską politechnikę. Eugenia Mondan była Francuzką. Interesowała się sztuką, sama rysowała.
Olga Boznańska od najmłodszych lat uczyła się rysunku. Lekcje malarstwa pobierała u Antoniego Piotrowskiego, Kazimierza Pochwalskiego, a następnie na Kursach Malarskich imienia Adriana Baranieckiego.
W 1886 r. wyjeżdża kontynuować naukę w Monachium. Jako kobieta nie ma możliwości wstępu do Akademii Sztuk Pięknych, kształci się więc w prywatnych, monachijskich szkołach Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W 1896 r. rezygnuje z nauczycieli, wynajmuje własną pracownie. W tym czasie zaczyna wystawiać swoje prace w Monachium, Warszawie, Berlinie, Wiedniu. Dwa lata później pojawiły się pierwsze sukcesy. Za portret malarza Pawła Nauena otrzymuje z rąk arcyksięcia Karola Ludwika w Wiedniu złoty medal, a w Londynie za portret miss Mary Breme – wyróżnienie. W 1896 r. jury paryskiego Societe des Beaux-Arts przyjęło na wystawę jej obraz. Po ostatnich sukcesach, dostaje nawet propozycję objęcia katedry malarstwa na wydziale kobiet w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, którą odrzuca.
W roku 1898 przeprowadziła się do Paryża. W tym też roku została członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1900 r. na wystawie w New Gallery w Londynie dostała złoty medal. Na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymała wyróżnienie. Nie ma tylko sukcesów w życiu osobistym. W tym roku następuje zerwanie długoletnie narzeczeństwa z malarzem Józefem Czajkowskim. W 1901 r. po raz pierwszy wystawiała w Pittsburghu. Rząd francuski kupuje Bretonkę i Portret panny Dygat do państwowych zbiorów sztuki. Została członkiem Société Nationale des Beaux Arts.
W roku 1907 Carnegie Institute w Pittsburghu przyznała jej srebrny medal. W 1912 r. na wystawie w Pittsburghu, wraz z Claude Monetem i Augustem Renoirem, reprezentowała Francję. W Amsterdamie na międzynarodowej wystawie zdobywa srebrny medal. W 1914 r. warszawska Szkoła Sztuk Pięknych proponuje jej stanowisko profesora. W 1923 r. ponownie reprezentowała szkołę francuską w Pittsburghu wśród takich artystów jak Pierre Bonnard, Maurice Denis.
Jej sława powoli malała. Miała coraz mniej zamówień na portrety, głównym jej źródłem utrzymania stał się czynsz z krakowskiej kamienicy. W 1932 r. po raz ostatni przyjeżdża do Krakowa. W 1937 r. na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymuje Grand Prix. Na weneckim Bienale w roku 1938, sprzedała pięć obrazów, w tym Portret pani Dygatowej, który zakupił król włoski. Był to jej ostatni sukces. Dwa lata później umiera.
Farbę kładła małymi dotknięciami pędzla i czekała aż podeschnie. Metoda ta gwarantowała, że jej paleta nie będzie sprawiała wrażenia „brudnej” (mimo używania odcieni szarości i ciemnych brązów). Już w okresie pobytu w Monachium zrezygnowała z pokrywania gotowych obrazów werniksem. Z czasem coraz częściej zamiast na płótnie, malowała na lekko zagruntowanej tekturze, dzięki czemu uzyskiwała matowość, która pozwalała jej na wyrafinowane efekty kolorystyczne.
Źródło: www.pl.wikipedia.org
Popiersie powstało w 2006 r. Jego autorem jest Józef Sobczyński.
Olga Boznańska urodziła się 15 kwietnia 1865 r. w Krakowie, zmarła 26 października 1940 r. w Paryżu. Polska malarka impresjonistyczna.
Była córką Adama Nowiny Boznańskiego i Eugenii Mondan. Adam Boznański był inżynierem. Ukończył wiedeńską politechnikę. Eugenia Mondan była Francuzką. Interesowała się sztuką, sama rysowała.
Olga Boznańska od najmłodszych lat uczyła się rysunku. Lekcje malarstwa pobierała u Antoniego Piotrowskiego, Kazimierza Pochwalskiego, a następnie na Kursach Malarskich imienia Adriana Baranieckiego.
W 1886 r. wyjeżdża kontynuować naukę w Monachium. Jako kobieta nie ma możliwości wstępu do Akademii Sztuk Pięknych, kształci się więc w prywatnych, monachijskich szkołach Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W 1896 r. rezygnuje z nauczycieli, wynajmuje własną pracownie. W tym czasie zaczyna wystawiać swoje prace w Monachium, Warszawie, Berlinie, Wiedniu. Dwa lata później pojawiły się pierwsze sukcesy. Za portret malarza Pawła Nauena otrzymuje z rąk arcyksięcia Karola Ludwika w Wiedniu złoty medal, a w Londynie za portret miss Mary Breme – wyróżnienie. W 1896 r. jury paryskiego Societe des Beaux-Arts przyjęło na wystawę jej obraz. Po ostatnich sukcesach, dostaje nawet propozycję objęcia katedry malarstwa na wydziale kobiet w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, którą odrzuca.
W roku 1898 przeprowadziła się do Paryża. W tym też roku została członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1900 r. na wystawie w New Gallery w Londynie dostała złoty medal. Na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymała wyróżnienie. Nie ma tylko sukcesów w życiu osobistym. W tym roku następuje zerwanie długoletnie narzeczeństwa z malarzem Józefem Czajkowskim. W 1901 r. po raz pierwszy wystawiała w Pittsburghu. Rząd francuski kupuje Bretonkę i Portret panny Dygat do państwowych zbiorów sztuki. Została członkiem Société Nationale des Beaux Arts.
W roku 1907 Carnegie Institute w Pittsburghu przyznała jej srebrny medal. W 1912 r. na wystawie w Pittsburghu, wraz z Claude Monetem i Augustem Renoirem, reprezentowała Francję. W Amsterdamie na międzynarodowej wystawie zdobywa srebrny medal. W 1914 r. warszawska Szkoła Sztuk Pięknych proponuje jej stanowisko profesora. W 1923 r. ponownie reprezentowała szkołę francuską w Pittsburghu wśród takich artystów jak Pierre Bonnard, Maurice Denis.
Jej sława powoli malała. Miała coraz mniej zamówień na portrety, głównym jej źródłem utrzymania stał się czynsz z krakowskiej kamienicy. W 1932 r. po raz ostatni przyjeżdża do Krakowa. W 1937 r. na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymuje Grand Prix. Na weneckim Bienale w roku 1938, sprzedała pięć obrazów, w tym Portret pani Dygatowej, który zakupił król włoski. Był to jej ostatni sukces. Dwa lata później umiera.
Farbę kładła małymi dotknięciami pędzla i czekała aż podeschnie. Metoda ta gwarantowała, że jej paleta nie będzie sprawiała wrażenia „brudnej” (mimo używania odcieni szarości i ciemnych brązów). Już w okresie pobytu w Monachium zrezygnowała z pokrywania gotowych obrazów werniksem. Z czasem coraz częściej zamiast na płótnie, malowała na lekko zagruntowanej tekturze, dzięki czemu uzyskiwała matowość, która pozwalała jej na wyrafinowane efekty kolorystyczne.
Źródło: www.pl.wikipedia.org
