Kielecka „Aleja Sław” ciągnie się wzdłuż głównej alejki Skweru Harcerskiego im. Szarych Szeregów. Leży on pomiędzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową. Aleję tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu.
Popiersie powstało w 2004 r. Jego autorem jest Stanisław Domagała.
Witold Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1904 r. w Małoszycach pod Opatowem, zmarł 25 lipca 1969 r. w Vence we Francji. Był prozaikiem, dramaturgiem i eseistą.
Pochodził ze starej rodziny ziemiańskiej. Ukończył studia prawnicze na UW w 1927 r., a następnie studiował w Paryżu filozofię i ekonomię. Przed wybuchem wojny, w sierpniu 1939 r., wyjechał do Argentyny, gdzie przebywał do 1963 r. Stypendysta Forda w Berlinie Zachodnim (1963). Od roku 1964 na stałe przebywał we Francji. Debiutował zbiorem opowiadań „Pamiętnik z okresu dojrzewania” w roku 1933. Przed wojną opublikował także „Ferdydurke” (1937) oraz na łamach „Skamandra" sztukę „Iwona, księżniczka Burgunda” (1938), a pod pseudonimem Z. Niewieski powieść sensacyjną „Opętani” (1939). Po wojnie wydał powieści: „Trans-Atlantyk”(1953), „Pornografia” (1960), „Kosmos” (1965) oraz dramaty: „Ślub” (1953), „Operetka” (1966), a także 3 tomy „Dziennika” (1957-66).
Problematyka pisarstwa Gombrowicza skupia się wokół zagadnienia formy jako swoistego klucza poznania rzeczywistości, a zarazem właściwego bytu sztuki. Pisarz interesuje się rozmaitymi formami spaczonymi, krępującymi jednostkę, takimi jak niedojrzałość, brzydota, sarmatyzm. Kluczem do zrozumienia jego świata literackiego jest opozycja między tym, co zbiorowe a indywidualne, polemika z zastanymi formami porządkującymi świat.
Źródło: Tomasz Miłkowski, Janusz Termer, Leksykon lektur szkolnych
Popiersie powstało w 2004 r. Jego autorem jest Stanisław Domagała.
Witold Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1904 r. w Małoszycach pod Opatowem, zmarł 25 lipca 1969 r. w Vence we Francji. Był prozaikiem, dramaturgiem i eseistą.
Pochodził ze starej rodziny ziemiańskiej. Ukończył studia prawnicze na UW w 1927 r., a następnie studiował w Paryżu filozofię i ekonomię. Przed wybuchem wojny, w sierpniu 1939 r., wyjechał do Argentyny, gdzie przebywał do 1963 r. Stypendysta Forda w Berlinie Zachodnim (1963). Od roku 1964 na stałe przebywał we Francji. Debiutował zbiorem opowiadań „Pamiętnik z okresu dojrzewania” w roku 1933. Przed wojną opublikował także „Ferdydurke” (1937) oraz na łamach „Skamandra" sztukę „Iwona, księżniczka Burgunda” (1938), a pod pseudonimem Z. Niewieski powieść sensacyjną „Opętani” (1939). Po wojnie wydał powieści: „Trans-Atlantyk”(1953), „Pornografia” (1960), „Kosmos” (1965) oraz dramaty: „Ślub” (1953), „Operetka” (1966), a także 3 tomy „Dziennika” (1957-66).
Problematyka pisarstwa Gombrowicza skupia się wokół zagadnienia formy jako swoistego klucza poznania rzeczywistości, a zarazem właściwego bytu sztuki. Pisarz interesuje się rozmaitymi formami spaczonymi, krępującymi jednostkę, takimi jak niedojrzałość, brzydota, sarmatyzm. Kluczem do zrozumienia jego świata literackiego jest opozycja między tym, co zbiorowe a indywidualne, polemika z zastanymi formami porządkującymi świat.
Źródło: Tomasz Miłkowski, Janusz Termer, Leksykon lektur szkolnych
