Kościół zbudowano w roku 1947 według projektu architekta Stanisława Skibniewskiego. Do budowy wykorzystano drewno przekazane na ten cel przez wojewodę Eugeniusza Wiślicza-Iwańczyka, które miało pochodzić z baraków hitlerowskiego obozu dla jeńców. Informację o źródle materiału na budowę napisał pierwszy proboszcz tego kościoła, ks. Antoni Michalski. Kościół powstał jako obiekt tymczasowy, nie było tu wtedy pełnoprawnej parafii, która powstała 10 lat później, w roku 1957.
Kościół ma prezbiterium skierowane na północ. Składa się z prostokątnej nawy i krótkiego, wielobocznie zamkniętego prezbiterium. Zakrystia, rozbudowana potem w latach 70., przylega do korpusu od zachodu. Kościół posiada dwa wejścia - od południa i od wschodu - oba poprzedzone „portykami” wspartymi na czterech słupach.
Kościół nakrywają płaskie dachy dwupołaciowe - góruje nad nimi czworoboczna wieżyczka sygnaturki, usytuowana nad prezbiterium. Elewacje oszalowane są poziomo mocowanymi deskami, poprzedzielanymi pionami lisic, rozstawionymi gęsto i nadającymi elewacji modularny rytm.
Wnętrze kościoła, wykonane w drewnie, jest mniej surowe niż jego „zewnętrzna” architektura. Elementy wystroju stanowią interesujące powiązanie modernizmu oraz tradycji - tej głównie za sprawą tradycyjnego materiału.
Uważa się, że gdy kościół budowano nikt, nawet autor projektu, nie miał świadomości, że powstaje dzieło architektoniczne o walorach wybitnych. Materiał, którego tu użyto uznać można raczej za odpadowy, a celem budowy było jak najszybsze stworzenie zamkniętej przestrzeni, w której dałoby się odprawiać mszę i prowadzić posługę religijną. I te właśnie proste założenia połączone z talentem autora stanowią przyczyny istotnych walorów powstałego dzieła: funkcjonalności, prostoty, oszczędności w zastosowaniu detalu przy dobrym „wyczuciu" użytego do budowy materiału.
Tekst: Roman Mirowski
Źródło: Roman Mirowski, Drewniane kościoły i dzwonnice ziemi świętokrzyskiej, Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego, Kielce 2002
Słowniczek:
Portyk (łac. porticus) - budynek na planie prostokąta z jednym lub kilkoma rzędami kolumn, które wspierały dach zamknięty z jednej strony ścianą. Czasami zdarzały się portyki kilkupiętrowe. Portyk to także otwarty ganek kolumnowy lub filarowy, który poprzedza wejście, tworząc główną część fasady budynku. Jeśli stanowi przód elewacji nazywa się go prostylem, a gdy jest w głębi budynku nosi miano in antis.
Lisice – pionowe belki umieszczone parami (po wewnętrznej i zewnętrznej stronie zrębu), skręcane śrubami, mające na celu wzmocnienie ścian (aby zachowały płaszczyznę). Zazwyczaj wykonane jako ozdobne: z głowicami u góry i piedestałami w partiach dolnych.
Sygnaturka to mała wieża kościelna, w której zazwyczaj umieszcza się najmniejszy z dzwonów, również nazywany sygnaturką. Na dzwonie tym dzwoniono na Sanctus i na podniesienie.
Modernizm - ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych.
