Wyjątkowość tego miejsca wynika z doskonale zachowanych zagłębień poszybowych a szczególnie podziemi kopalń, które pomimo upływu kilku tysięcy lat zachowały się w prawie niezmienionym stanie. Większość szybów znajdujących się w Krzemionkach powstało w wyniku działalności górników 2500 lat przed naszą erą. Budowa takich kopalń nie była łatwa, wymagała fachowej wiedzy i odpowiednich narzędzi. Aby dotrzeć do ławic krzemienia pasiastego, musiano przekopać się przez warstwy różnych skał. Podczas prac podstawowy problem stanowiło oświetlenie i wentylacja. Kopalnie oświetlano przy pomocy łuczywek ze smolnych szczapek, po których w podziemiach pozostały liczne ślady węgla drzewnego. Wentylację uzyskiwano przede wszystkich poprzez palenie w wyrobiskach małych ognisk i w ten sposób wymuszano naturalny obieg ciepłego i zimnego powietrza. Załogę kopalni stanowiło od pięciu do dziesięciu osób. Posługiwano się zestawem narzędzi wykonanych z kamienia i krzemienia oraz z poroża jeleni i saren. Pod ziemią górnicy pracowali w bardzo ciężkich warunkach - w pozycji skurczonej, półleżącej lub klęczącej. Po wydobyciu ze skały krzemień był transportowany na powierzchnię i rozbijany na mniejsze kawałki, później wygładzano go i wykonywano różnorodne narzędzia i broń. Wytwarzane z krzemienia siekiery cieszyły się dużą popularnością i rozprowadzano je wśród odbiorców zamieszkujących znaczną część Europy Środkowej. Miejsce wydobycia krzemienia zostało odkryte przez geologa Jana Samsonowicza w 1922 roku. Ze względu na swoją wyjątkowość teren kopalń objęty jest rezerwatem archeologicznym i przyrodniczym, posiada status Pomnika Historii. Niedaleko kopalń powstała w 1991 roku rekonstrukcja wioski neolitycznej, która stała się kolejną atrakcją podczas zwiedzania rezerwatu. Wioska składa się z 4 domów mieszkalnych. Oglądając ją można wyobrazić sobie, jak żyli i mieszkali ludzie epoki kamienia i wczesnej epoki brązu.
