Jerzy Giedroyc (Jerzy Giedroyć) pochodził ze starego, spolonizowanego rodu litewskiego. Urodził się 27 lipca 1906 w Mińsku. Dzieciństwo spędził w Rosji. W 1919 rodzina Giedroyciów przeniosła się do Warszawy, gdzie Jerzy ukończył gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. W latach 1924-1929 studiował prawo, a następnie w latach 1930-1931 historię na Uniwersytecie Warszawskim. Już podczas studiów rozpoczął działalność polityczną - był prezesem "Korporacji Patria" i "Koła Międzykorporacyjnego" w Warszawie, działaczem organizacji akademickiej "Myśl Mocarstwowa" oraz pracownikiem działu zagranicznego Naczelnego Komitetu Akademickiego Polskiego Związku Młodzieży Akademickiej. Od 1929 do 1935 roku pracował w Ministerstwie Rolnictwa. Po wybuchu II wojny światowej Jerzy Giedroyc, jako pracownik Ministerstwa Przemysłu i Handlu, został ewakuowany do Rumunii. W marcu 1941, dzięki pomocy Anglików, został ewakuowany do Stambułu, gdzie zgłosił się do służby wojskowej. Wyjechał do Palestyny, gdzie wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. W 1946 roku Jerzy Giedroyc założył w Rzymie wydawnictwo dla demobilizowanych żołnierzy - Instytut Literacki. W 1947 roku Instytut (za zgodą gen. Andersa) został przeniesiony do Francji. W 1947, nakładem Instytutu, ukazał się pierwszy numer czasopisma "Kultura" (wówczas kwartalnika), które wkrótce miało się stać najważniejszym czasopismem powojennej emigracji polskiej oraz ośrodkiem skupiającym najwybitniejszych polskich publicystów i pisarzy emigracyjnych. Jerzy Giedroyc był współautorem "Autobiografii na cztery ręce" oraz wielu opublikowanych tomów korespondencji z autorami "Kultury". Jerzy Giedroyc zmarł 14 września 2000 roku w Maisons-Laffitte pod Paryżem.
