Ozdobne wachlarze były także elementem kultury Chin, Korei, Japonii, gdzie miały różnorakie zastosowanie, również ceremonialne oraz militarne. Zazwyczaj do ich produkcji służył jedwab, papier, drewno, pióra i kość słoniowa. Były rozpinane na stelażach, a ich bogate zdobnictwo wyrastało ze sztuki kaligrafii. Dekoracje przedstawiały też dworskie sceny rodzajowe lub pejzaże. Na Wschodzie praktykowano również nasączanie wachlarzy olejkami, tak że przy poruszaniu roztaczały zapach.
Japonii zawdzięczamy wynalazek wachlarza składanego. Do ich produkcji zakładano manufaktury. Składane wachlarze dotarły do Europy w epoce nowożytnej, by stać się niemal nieodzownym elementem stroju dam, przypinanym do sukien za pomocą łańcuszków lub wstążek. Szczyt ich popularności przypadł na wiek XVIII. W ich produkcji wykorzystywano papier, tkaniny, szylkret, kość słoniową. Bywało, że malowali je znani artyści. Cenionym przez damy był wachlarz typu domino – z otworami, dzięki którym panie mogły obserwować otoczenie, same nie będąc widzianymi.
Moda XIX-wieczna przyniosła wachlarze wykonywane z piór i używane zazwyczaj przez matrony, podczas gdy dziewczęta prezentowały się z wachlarzami o delikatniejszych formach. Ten charakterystyczny damski atrybut trafił do lamusa w dynamicznej epoce dwudziestolecia międzywojennego.
Źródło: MNKi
Źródło: MNKi
