Zabytek ten został odkryty podczas badań archeologicznych prowadzonych w 1967 roku na terenie ogrodu włoskiego mieszczącego się przy Dawnym Pałacu Biskupów Krakowskich. Fajka wykonana jest z dobrej jakości gliny, a jej powierzchnię zdobi ornament naniesiony techniką odciskania stempla. Na cylindrze znajduje się motyw gałązki jedliny, a na brzuścu odciśnięty jest owalny stempel przypominający pisankę.
Fajki złożone pojawiają się w Europie dzięki wpływom tureckim, a w Polsce rozpowszechniają się od 2. poł. XVII wieku. Składają się one z trzech podstawowych części: główki glinianej, drewnianego cybucha i ustnika. Część gliniana fajki posiadała różne formy i fantazyjne zdobienia, dzięki którym stawała się atrakcyjnym produktem dla potencjalnego klienta. Główka składała się z trzech komór: napychu, przewodu dymowego i tulejki do osadzania cybucha z własnym przewodem dymowym. Początkowo lulki posiadały bardzo długie cybuchy osiągające nawet 2 m, które ze względów praktycznych szybko zostały zastąpione przez ich krótsze zamienniki. Stosowanie mniejszych cybuchów ułatwiało noszenie lulki w kieszeni oraz palenie podczas pracy fizycznej. Ustniki wykonywano z pióra gęsiego, drewna, rogu bydlęcego, a nawet bursztynu czy kamieni półszlachetnych.
Źródło: MNKi
Źródło: MNKi
