Bitwa pod Konarami została stoczona w dniach 16 - 23 maja 1915 r. pomiędzy wojskami austro-węgierskimi a rosyjskimi. W skład sił austro-węgierskich wchodziła I Brygada Legionów Polskich pod dowództwem brygadiera Józefa Piłsudskiego. Boje konarskie były częścią większej operacji znanej jako bitwa pod Opatowem i Klimontowem. Ze strony austro-węgierskiej atakowała 1 Armia pod dowództwem Wiktora Dankla w składzie I i II Korpusu. Ze strony rosyjskiej walczyły XXV Korpus gen. Aleksandra Ragozy oraz XXXI Korpus gen. Pawła Miszczenki. Bitwa z największym nasileniem toczyła się od 16 do 25 maja 1915 r. Później obydwie walczące strony przeszły do działań pozycyjnych do 23 czerwca. Linię frontu na znacznej długości stanowiła rzeka Koprzywianka.
Ekspozycja pt. „Miejsca pamięci legionistów Józefa Piłsudskiego w 100. rocznicę bitwy pod Konarami” zostanie otwarta 11 listopada o godz. 17.00 w holu dolnym WDK.
Na stronie Wojewódzkiego Domu Kultury o bitwie tej czytamy:
"Dziesięciodniowe walki w okolicy Konar w maju 1915 r. były częścią walk pod Opatowem, jakie podczas I wojny światowej toczyły ze sobą wojska austriackie (w ich szeregach znajdowała się I Brygada Legionów Polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego) i rosyjskie. Intensywne walki w okolicach Konar zaczęły się 16 maja i trwały do 26 maja 1915 r. Legioniści w liczbie ok. pięciu tysięcy stanowili niewielki procent kilkudziesięciotysięcznej armii austriackiej walczącej pod Opatowem, ale walki konarskie, w których bezpośrednio uczestniczyli, były niezwykle krwawe.
Do legendy legionowej przeszły m.in. boje o las kozinkowski, podczas których został ranny, a później zmarł kpt. Kazimierz "Herwin" Piątek. To kpt. Piątek jako pierwszy w sierpniu 1914 wjechał do Kielc, wprowadzając do miasta I Kompanię Kadrową. W walkach pod Konarami poległo w sumie 39 oficerów. 655 szeregowych zostało zabitych lub rannych.
Józef Piłsudski w rozkazie wydanym po zakończeniu walk napisał: "W najcięższych warunkach żołnierz polski, jeżeli nie może wygrać w boju, to honoru swego bronić potrafi".
W walkach pod Konarami legioniści nie mogli osiągnąć powodzenia z powodu zbyt wielkiej przewagi wroga, a także słabej postawy oddziałów austro-węgierskich i dezercji pułku złożonego głównie z Czechów, ale walki te stanowią ważny punkt na drodze do niepodległości Polski".
