Sztuka jest powiązaniem doznania i sensu. Splatają się w niej też dążenia jednostki i wspólnoty, czyli niezależnie od tego, że dzieło sztuki zależy od indywidualnego gestu konkretnego twórcy, zawsze wynika również z dialogu i do dialogu prowadzi. Inaczej to ujmując, w sztuce monolog okazuje się zawsze dialogiem, bowiem zawsze zwracamy się do kogoś i zanurzeni jesteśmy w świecie słów, które ktoś już przed nami wypowiedział i w świecie obrazów, które ktoś stworzył i które nieustannie nas dziś otaczają.
Dialogiem między rozmaitymi twórcami okazują się też pokazane na tej wystawie prace. Czworo twórców, reprezentujących różne dziedziny, których dzieli wiele, ale równie wiele łączy, stworzyło barwną mozaikę grafik, gdzie teoria łączy się z praktyką i gdzie poszczególne prace tworzone były zarówno indywidualnie, jak i wspólnie, pod względem koncepcyjnym oraz warsztatowym. Tekst splata się tu z tym, co wizualne, a znak przechodzi w obraz, litera staje się słowem, by ostatecznie odesłać do rozedrganej feerii barw, z których się wyłania.
Zaprezentowane na wystawie prace są wynikiem dialogu między czworgiem twórców: Anitą Kwiatkowską, Krzysztofem Olszewskim, Markiem Maińskim i Moniką Murawską.
Prezentowana wystawa jest właśnie tytułowym „monologiem, który okazuje się w rzeczywistości dialogiem”, bowiem, jak pisał włoski socjolog – Francesco Alberoni, „nikt nie tworzy niczego sam. Nie istnieją kreacje indywidualne, lecz tylko zbiorowe. Jedynie wspólnota ma tysiąc oczu i tysiąc uszu zdolnych do odbierania sygnałów przyszłości. Także indywidualny twórca żywi się wspólnotą. Usadawia się we właściwym punkcie, zanurza się w strumieniu informacji. Uczy się od przyjaciół i nieprzyjaciół. Jego najbardziej samotny monolog jest w rzeczywistości dialogiem, polemiką”.
Wystawiane prace powstały w jednej pracowni i są wynikiem literalnego dialogu między tworzącymi je artystami, ale także dialogu między dziedzinami, punktami widzenia, a nawet pokoleniami. Próbują przekraczać granice dzielące teorię od praktyki i słowo od obrazu, ujawniając także malarski potencjał grafiki. Ujawniając też jej niewyczerpywalny potencjał.
Więcej na stronie http: //www.bwa.ostrowiec.pl/monolog-jest-w-rzeczywistosci-dialogiem/
Źródło: BWA
Dialogiem między rozmaitymi twórcami okazują się też pokazane na tej wystawie prace. Czworo twórców, reprezentujących różne dziedziny, których dzieli wiele, ale równie wiele łączy, stworzyło barwną mozaikę grafik, gdzie teoria łączy się z praktyką i gdzie poszczególne prace tworzone były zarówno indywidualnie, jak i wspólnie, pod względem koncepcyjnym oraz warsztatowym. Tekst splata się tu z tym, co wizualne, a znak przechodzi w obraz, litera staje się słowem, by ostatecznie odesłać do rozedrganej feerii barw, z których się wyłania.
Zaprezentowane na wystawie prace są wynikiem dialogu między czworgiem twórców: Anitą Kwiatkowską, Krzysztofem Olszewskim, Markiem Maińskim i Moniką Murawską.
Prezentowana wystawa jest właśnie tytułowym „monologiem, który okazuje się w rzeczywistości dialogiem”, bowiem, jak pisał włoski socjolog – Francesco Alberoni, „nikt nie tworzy niczego sam. Nie istnieją kreacje indywidualne, lecz tylko zbiorowe. Jedynie wspólnota ma tysiąc oczu i tysiąc uszu zdolnych do odbierania sygnałów przyszłości. Także indywidualny twórca żywi się wspólnotą. Usadawia się we właściwym punkcie, zanurza się w strumieniu informacji. Uczy się od przyjaciół i nieprzyjaciół. Jego najbardziej samotny monolog jest w rzeczywistości dialogiem, polemiką”.
Wystawiane prace powstały w jednej pracowni i są wynikiem literalnego dialogu między tworzącymi je artystami, ale także dialogu między dziedzinami, punktami widzenia, a nawet pokoleniami. Próbują przekraczać granice dzielące teorię od praktyki i słowo od obrazu, ujawniając także malarski potencjał grafiki. Ujawniając też jej niewyczerpywalny potencjał.
Więcej na stronie http: //www.bwa.ostrowiec.pl/monolog-jest-w-rzeczywistosci-dialogiem/
Źródło: BWA
